Tuesday, January 4, 2022

සත්‍ය නිර්දේශය - මාර්ග සත්‍ය: සම්මා දිට්ඨිය මූලික කරගන්න

 

සත්‍ය නිර්දේශය - මාර්ග සත්‍ය: 

සම්මා දිට්ඨිය මූලික කරගන්න

බුදුසරණ පුවත්පත මගින් දිගු කලක සිට ම සතිපට්ඨාන සූත්‍ර දේශනාවෙන් භාවනා කර්මස්ථාන රාශියක් ඉගෙන ගත්තා. කර්මස්ථාන යනු අරමුණු වෙයි. කායානුපස්සනාවේ ප්‍රධාන කර්මස්ථාන දාහතරක් ද, වේදනානුපස්සනාවේ කර්මස්ථාන එකක් වශයෙන් වේදනාව බලන ක්‍රමයත්, චිත්තානුපස්සනාවේ සිත අනුව බැලීමට දාසය ක්‍රමයක් ද, ධම්මානුපස්සනාවෙන් දීර්ඝ විස්තරයක් ඉගෙන ගත් අතර, ස්කන්ධ විදර්ශනාව, නීවරණ විදර්ශනාව, ආයතන විදර්ශනාව, බොජ්ඣංග විදර්ශනාව , ආර්ය සත්‍ය විදර්ශනාව ආදිය ද එයට අයත් වෙනවා. 

භාවනා පාඩම් අනුව අසීරු කොටසක් දිගට ම සටහන් කළා. මේවා හොඳින් බලා, තේරුම් ගත යුතු යි. එවිට තමන්ට ධර්මය පිළිබඳ විශාල දැනුමක් ලැබෙන අතර ඒ දැනුම මෙපමණයි යනුවෙන් කිසිවෙකුටත් කිව නො හැකි යි. එතරම් ම ප්‍රබලයි මෙහි සඳහන් කරන ධර්ම කොටස්. 

දුක්ඛ සත්‍ය, සමුදය සත්‍ය පිළිබඳව දීර්ඝ විස්තරයක් ද , භාවනාවට ගන්නා ක්‍රමය ද සඳහන් කළා. ආර්ය සත්‍ය විදර්ශනාවෙන් දුක්ඛ සත්‍ය, සමුදය සත්‍ය, නිරෝධ සත්‍ය ගැන, නිර්වාණය මෙනෙහි කිරීම ගැන දීර්ඝ විස්තරයක් කරන්නට යෙදුණා. මාර්ග සත්‍ය යනු නිවනට යන මග වෙයි. එය බොහොම හොඳින් තේරුම් බේරුම් කරගත යුතු යි. එවිට පැහැදිලිව යන ගමන නිවන දෙසට යන්නට පුළුවන්කම තිබෙනවා. නිර්වාණය නම් තණ්හාවෙන් නිදහස් වීම තේරුම වෙයි.

මහ රහතන් වහන්සේ සම්පූර්ණයෙන් ම තණ්හාව නැති කළා. උන්වහන්සේ නැවත නූපදින අතර අනාගාමී උතුමන් බඹලොව දී පිරිනිවන් පායි. සකදාගාමී උතුමන් වරක් මනු ලොවට පැමිණෙන අතර, සෝවාන් උතුමන් වාර හතක් උපත ලබයි. ඇතැම් විට භව දෙක , තුනක් වෙන්නටත් පුළුවන්. ඊට මෙහා ජීවත්වන සියලුම දෙනා නැවත , නැවත උපත ලබයි. ජාති, ආගම්, භේද, වංශ කිසිවක් නැහැ. මැසි , මදුරුවන් පවා මරණයත් සමඟ ම නැවත උපත ලබයි. උපදින ස්ථාන තිස් එකක් වෙයි. සතර අපාය , මනු ලොව, දිව්‍ය ලෝක හය, රූපාවචර බ්‍රහ්ම ලෝක දාසය, අරූපාවචර බ්‍රහ්ම ලෝක හතර වෙයි. මේ ටිකේ සෑම සත්ත්වයෙක්ම උපත ලබයි. මරණයත් සමඟ නැවත උපත ලබන බවත් අන්තරා භවයක් නොමැති බවත් විශේෂයෙන් සිහි තබා ගත යුතු යි. 

මාර්ග සත්‍යයේ පළමුවැන්න සම්මා දිට්ඨි නම් වෙයි. නිවැරැදි ප්‍රඥාව, උතුම් ප්‍රඥාව , යහපත් ප්‍රඥාව, ශ්‍රේෂ්ඨ ප්‍රඥාව ආදී වශයෙන් අර්ථ රාශියක් ‘සම්මා’ වදනට ගෙන හැර දැක්විය හැකි යි. මාර්ග සත්‍ය දිගටම නිවනට ගමන් කරන මාර්ගයක්. මාර්ග සත්‍යයෙහි බෝධි පාක්ෂික ධර්මයන්ට අනුව සම්මා දිටිඨියටත් අන්තර්ගතව වීමංස ඍද්ධිපාද, පඤ්ඤින්ද්‍රිය, පඤ්ඤා බල, ධම්ම විචය සම්බොජ්ඣංගය ආදී කොටස් ද අන්තර්ගත වෙයි. නුවණට නම් රාශියක් වෙයි. ‘මම සම්මා දිට්ඨිය දියුණු කරමි, මම නුවණින් වැඩ කටයුතු කරමි’, යනුවෙන් නිබඳව ම සිතන විට මාර්ග සත්‍ය භාවනාවට ගන්න පුළුවන්. හොඳට සිහි නුවණ තිබෙන්නට අවශ්‍ය අවස්ථාවක්. සිහි නුවණ හොඳින් තිබේනම්, බණ , භාවනා කටයුතු සාර්ථකව ගෙනි යන්නට පුළුවන්. 

චතුරාර්ය සත්‍ය අවබෝධය සඳහා අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම ආදී ලක්ෂණයන් මෙනෙහි කළා. එලෙස මෙනෙහි කරන නුවණ සම්මා දිට්ඨි නම් වෙයි. එවිට සෑම දෙයක් ම දියුණු කර ගැනීම සඳහා අවශ්‍ය වන්නේ වෙන කිසිවක් නොව, සම්මා දිට්ඨිය යි. ඒ සම්මා දිට්ඨිය සැමටම පිහිටන්නේ නොමැති අතර කලාතුරකින් දාන, මාන , පින්කම් වලදී පිහිටයි. ආර්ය උතුමන්ට නිරන්තරයෙන් සම්මා දිට්ඨිය තිබෙයි. පෘතග්ජන අප සිහි නුවණින් කටයුතු කර, සම්මා දිට්ඨිය උපදවා ගත යුතු යි. එසේනම්, චතුරාර්ය සත්‍ය අවබෝධය සඳහා සම්මා දිට්ඨිය ප්‍රධාන වශයෙන් අපට අවශ්‍ය වෙයි. සම්මා දිට්ඨි නමැති උතුම් ප්‍රඥාව තිබුණොත් අනෙක් සියලුම පාරමිතාවෝ, බෝධි පාක්ෂික ධර්ම දියුණු, තියුණු කරගන්නට පුළුවන්. අමෝහය හෙවත් ප්‍රඥාව හොඳින් වැඩෙයි. මේ ගැන කවුරුත් හොඳින් දියුණු තියුණු කර, ගුණ ධර්ම ද හොඳින් වර්ධනය කරගනු ලැබුවොත්, තම නුවණ හොඳට දියුණු කරගන්න පුළුවන්. එවිට සම්මා දිට්ඨිය කියනු ලබන අවස්ථාව විශේෂ අවස්ථාවක් ලෙස තථාගත ධර්මයේ පැහැදිලි කරනවා. 

එසේනම්, චතුරාර්ය සත්‍ය අවබෝධ කරගත් සියලුම උතුමෝ නිවන දෙසටයි ගමන් කළේ. නිර්වාණය දෙසට ගමන් කළා. නිවන අවබෝධ කළා. උන්වහන්සේලාට කුමන කරදරයක්වත් වුණේ නැහැ. සම්මා දිට්ඨියෙන්ම යි, ගමන් කළේ. බුදු, පසේ බුදු, මහ රහත් උතුමෝ නිවැරැදි ප්‍රඥාවෙන් සියලු කටයුතු සිදු කළා. ඒ නිසා උන්වහන්සේලාට නිවන දෙසට යන්න පුළුන්කම ලැබුණා. කර්ම ඵල විශ්වාස කරන්නේ සම්මා දිට්ඨිය යි. එසේම ධ්‍යාන, මාර්ග, ඵල, විදර්ශනා ඥාන ආදිය ලබන්නේ සම්මා දිට්ඨිය නිස යි. එසේනම් සම්මා දිට්ඨිය නැතිව කුමන දෙයක්වත් ලබන්න පුළුවන්කමක් නැහැ. 

දාන, ශීල ආදී පින්කම් , සීල, සමාධි, ප්‍රඥා , ගුණ ආදියට ද, දාන පාරමිතා, ශීල පාරමිතා, ආදිය සියල්ලටම ද ප්‍රධාන වන්නේ සම්මා දිට්ඨිය යි. එසේනම්, භාවනාවේ දී ‘මම සම්මා දිට්ඨිය දියුණු කරන්නෙමි, සම්මා දිට්ඨියෙන් කටයුතු කරන්නෙමි, සම්මා දිට්ඨියෙන් මම නිවන දක්වා ම කටයුතු කරන්නෙමි’ යනුවෙන් නුවණින් වැඩ කටයුතු කරනවා නම් ඒ අයට මාර්ග සත්‍යයේ පළමු දේ වන සම්මා දිට්ඨිය ලැබෙනවා. එවිට සම්මා දිට්ඨිය දුක පිළිබඳව දැන ගැනීම , සමුදය පිළිබඳව දැන ගැනීම, නිරෝධය පිළිබඳව දැන ගැනීම, මාර්ග ප්‍රතිපදාව පිළිබඳව දැන ගැනීම යනුවෙන් අවස්ථා හතරක් තිබුණා. මේවා හොඳින් අවබෝධ කර ගැනීම විශේෂයෙන් සම්මා දිට්ඨිය පිළිබඳව අවබෝධ කරගත යුතු වන්නේ. මේවා හොඳින් කොයි කවුරුත් ඉගෙන ගත්තොත්, මේවා වැඩිවෙන්නේ නැහැ. තමන්ගේ බණ, භාවනා කටයුතු හොඳින් දියුණු කරන්න පුළුවන්. සෑම භාවනාවකට ම ප්‍රධාන දේ සම්මා දිට්ඨිය යි. ඒ නිසා කවුරුත් සම්මා දිට්ඨිය හොඳින් තේරුම් ගත යුතු අතර එය සෑම අවස්ථාවක ම පහළ නොවන බවත් වටහාගෙන, සම්මා දිට්ඨියම දියුණු තියුණු කර ගැනීම සඳහා මඟ පාදා ගත යුතු යි. එවිට තමන්ට නුවණ ඇති නිසා මේ මාර්ගය පැහැදිලිව ගමන් කරන්න පුළුවන්. 

නුවණ දියුණු කර ගැනීම සඳහා බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ පිළිවෙත් මඟ අපට පැහැදිලි කළා. ඒ නිසා බුදු දහමට අනුව වැඩ කරන සැවොම සතුටු වන්නේ, නිවැරැදි ප්‍රඥාව මුල් කරගෙන සියලු පින් දහම් කරන්නේ කියන කතාව යි. අධ්‍යාපනයට, රැකියාවට, ගමනට බිමනට ආදී සෑම දෙයටම අවශ්‍ය කරන්නේ සිහි නුවණ යි. එසේනම් කවුරුත් මේවා හොඳින් ඉගෙන කියාගෙන සම්මා දිට්ිඨියම පෙරමුණේ තබාගෙන කටයුතු කළොත් වටිනවා. බණ අසන, භාවනා කරන කෙනාටත් ප්‍රධාන වන්නේ සම්මා දිට්ඨිය යි. සම්මා දිට්ඨිය නැතිනම් කුමන දෙයක්වත් සිදු කරන්නට බැහැ. මේ ගැන හොඳින් කල්පනාවෙන් සිහි නුවණ, බෝධි පාක්ෂික ධර්ම ද හොඳින් දියුණුවෙන් තමන්ගේ නුවණ හොඳට දියුණු තියුණු කරගන්න පුළුවන්කම තිබෙනවා. මේ ගැන හොඳට වටහාගෙන, ධර්මය හොඳින් අවබෝධ කර ගැනීම සඳහා තම නුවණ පාවිච්චියෙන් වැඩ කටයුතු කළ යුතු යි. 

මුල සිටම කියා දුන් භාවනාව කියවන්නට , ඒ භාවනාව දියුණු කරන්නට අත්‍යවශ්‍ය ම දේ වන්නේ නුවණ යි, ප්‍රඥාව යි. ඒ නිසා ප්‍රඥාව දියුණු කර ගැනීම සඳහා උත්සාහවත් විය යුතු යි. එවිට තමන්ට නිවන් මඟ ගමන් කරන්න අපහසු නැහැ. නිවනට යන මඟ පැහැදිලි යි. ඒ පැහැදිලි මඟ යන්නට පන්සිල් රකින්න. අටසිල් දියුණු කරන්න, බණ අසන්නට, භාවනා කරන්නට අවශ්‍යය යි. නුවණින් වැඩ කර සියලු කටයුතු කළොත්, මාර්ග සත්‍යයේ ගමන් කරනවා. දුක්ඛ, සමුදය, නිරෝධ , සත්‍ය තුන අවබෝධ කරගන්න පුළුවන්කම තිබෙනවා. අනන්ත බුද්ධාදී උතුමෝ මේවා අපට කියා දුන් නිසා පැහැදිලිව මේ මඟ යාමට පුළුවන්කම තිබෙන්නේ. මෙලෙස සීලාදී ප්‍රතිපත්ති ද හොඳින් දියුණු කිරීමෙන් නිවන් මඟ යාම අපහසු නැහැ. සිහි නුවණ තිබේනම්, නිවන් මඟ ගමන් කිරීම අපහසු නැහැ. 

සතර ඉරියව්වම සිහි නුවණින් ගත කරන්න යන උපදේශයෙනුත් කියන්නේ සම්මා දිට්ඨිය යනුවෙනි. මේවා හොඳට දැන කියාගෙන බුද්ධාදී උතුමෝ ගමන් ගත් මඟ මා මේ ගමන් කරන්නේ... යනුවෙන් නිබඳව ම සිතිය යුතු යි. එවිට සම්මා දිට්ඨිය හොඳින් වැඩෙයි. ‘මම සම්මා දිට්ඨිය දියුණු කරන්නෙමි,. යනුවෙන් සිය දහස්වර සිහි නුවණින් මෙනෙහි කරනවිට භාවනාව හොඳින් සිද්ධ කරගෙන යන්නට පුළුවන්. එසේනම්, සැවොම මේ පිළිබඳ හොඳ වැටහීමකින් තම ගුණ සම්පත් ද වැඩි දියුණු කර , බුදු දහම යනු කවරක් ද? යනුවෙන් වටහාගෙන මේ භාවනා ක්‍රමයත් හොඳින් දියුණුවෙන් බුදු, පසේ බුදු, මහ රහතන් වහන්සේ අවබෝධ කොට වදාළ චතුරාර්ය සත්‍යයත් අවබෝධ කරගෙන අපගේ ද කරදර , බාධාක , සියල්ල යටපත් කරගෙන මාර්ග සත්‍ය ඔස්සේ ම ගමන් කර, චතුරාර්ය සත්‍ය අවබෝධ කරගන්නට මේ පිනත් හේතු වාසනා ෙවිවා! 

Sunday, January 2, 2022

විචාර චක්කය: මෙනෙහි කරන වාරයක් පාසාම මාර්ග සත්‍යයේ ගමන් කරනවා

 විචාර චක්කය: 

මෙනෙහි කරන වාරයක් පාසාම මාර්ග සත්‍යයේ ගමන් කරනවා

සතිපට්ඨාන භාවනා පාඩම තුළින් දීර්ඝ විස්තරයක් දැනගන්න, ඉගෙන ගන්න, භාවනාවට නැඹුරු වී කටයුතු කරන්න පහසුකම් සැලැසුණා. තණ්හාව, දුක් රැස් කරන දේ හැටියට යි සලකන්නේ. සෑම දෙනාම බුදු දහමට ලැදිව කටයුතු කිරීමට නම්, දුක නැති කිරීම සඳහාම මහන්සි ගත යුතු යි. 

තණ්හාව නිරුද්ධ කළ යුතු යි. ඇලීම දුරු කරන්නට, තණ්හාවෙන් මිදෙන්නට, නිර්වාණය සාක්ෂාත් කර ගැනීම උදෙසා බුදුරජාණන් වහන්සේ නිවැරැදි ප්‍රතිපත්ති මාර්ගයක් අපට දේශනා කර වදාළා. නිවන් සම්පත් ලබන සැවොම දාන පාරමිතාව, සීල පාරමිතාව, නෙක්ඛම්ම පාරමිතාව, සත්‍ය පාරමිතාව, ප්‍රඥා පාරමිතාව, ශාන්ති පාරමිතාව, අධිෂ්ඨාන පාරමිතාව, මෛත්‍රී පාරමිතාව, උපේක්ෂා පාරමිතාව, සම්පූර්ණ කළ යුතු යි. 

පසේ බුදු වන්න කැමැති අය පාරමිතා උප පාරමිතා වශයෙන් විස්සක් සම්පූර්ණ කළ යුතු යි. ලොව්තුරා බුදු වන උත්තමයෙක් නම්, පාරමිතා, උප පාරමිතා, පරමත්ථ පාරමිතා යනුවෙන් තිස් ආකාරයකින් සම්පූර්ණ කළ යුතු යි. ගෞතම බෝසතාණන් වහන්සේ නිවන් මඟට බැසගෙන යද්දී භාවනා පිළිවෙත් මඟ අනුගමනය කළා. ඒ සියල්ලම සතිපට්ඨාන සූත්‍රයට ඇතුළත් වෙනවා. 

විචාර යනු අරමුණේ හැසිරවීම යි. විතර්කයෙන් ගත් අරමුණෙහි හැසිරවීම යි. තණ්හාවෙහි හැසිරවීම යි. එවිට විචාරය කොටස් හයකට බෙදෙයි. රූප විචාර, ශබ්ද විචාර, ගන්ධ විචාර, රස විචාර, පොට්ඨබ්භ විචාර, ධම්ම විචාර යනුවෙනි. එවිට විචාර චක්කයෙන් ප්‍රකාශ වන්නේ තණ්හාව රැස් කිරීම යි. දුක් රැස් කිරීම යි. තණ්හාව දියුණු කිරීම සහ දුක් රැස් කිරීමයි. මෙහි ප්‍රතිවිරුද්ධ පැත්ත තණ්හාව දුරු කරන්නට හේතු වෙයි. 

මෙම භාවනා පාඩම ගැඹුරු වුවත්, එසේ නො සිතා සුළුවෙන් හෝ මෙනෙහි කර අර්ථය වටහා ගන්න. රූප විචාරය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා රූප විචාරය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. ශබ්ද විචාරය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා ශබ්ද විචාරය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්මයි. ගන්ධ විචාරය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා ගන්ධ විචාරය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. රස විචාරය මම නොවෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි. එමනිසා රස විචාරය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. පොට්ඨටබ්භ විචාරය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා පොට්ඨබ්භ විචාරය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. ධම්ම විචාර මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා ධම්ම විචාර අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි යනුවෙන් නිබඳව ම මෙනෙහි කළ යුතු යි. එවිට ප්‍රිය වූ ස්වභාවය ඇති, මධුර වූ ස්වභාවය ඇති මේ තෘෂ්ණාව හට ගනියි. මෙහි බැසගෙන සිටිනවා. එය ම යි, විචාර චක්කයේ ලක්ෂණය . මේ පිළිබඳ හොඳ අවබෝධයක් ඇතිකරගෙන කරුණු හය හොඳින් මෙනෙහි කළ යුතු යි. රූපයෙන් හට ගන්නා තණ්හාව කෙරෙහි හැසිරවීම යි. ශබ්දයේ හැසිරවීම ආදී අරමුණු හයෙහි සිත හසුරවනවා. එවිට, තෘෂ්ණාව උපදිනවා. ඇසෙන් රූපයක් දුටුවහම , කනෙන් ශබ්දයක් ඇසුවහම , නාසිකාවෙන් සුවඳක් ආඝ්‍රහණය වුණහම, දිවෙන් රස ආහාරයක් ගත්තහම , කයට ස්පර්ශයක් ලැබුණහම , සිතට අනිත්‍ය ධර්ම අරමුණු ලැබුණහම මේවා වෙන වෙනම කල්පනා කර බැලූ විට ප්‍රිය වූ දෙයක්. මිහිරි වූ දෙයක්. තණ්හාව බැසගෙන වාසය කරනවා. එයින් දුක් හටගන්නවා මිස සසර දුකෙන් නිදහස් වෙන්න පුළුවන්කමක් නැහැ. තණ්හාව වැඩි වෙනවා, දුක් රැස් වෙනවා, සසර දිග් වෙනවා. නිවන ඈත් වෙනවා. නිවන් මඟට බැස ගන්න පුළුවන්කමක් නැහැ. නිවන් මඟට බැසගැනීම නම්, සම්මා දිට්ඨි ආදී මාර්ගාංගයන්ට බැසගෙන කටයුතු කිරීම යි. මාර්ගාංග අට බුදු කෙනෙකුයි, ලෝකයට පහදා දුන්නේ. බුද්ධාදී උතුමෝ අනුගමනය කළා, භික්ෂු, භික්ෂුණී, උපාසක, උපාසිකාවෝ ධර්මය ශ්‍රවණය කර, එයට අනුගාමීව කටයුතු කළා. ඒ නිසා ඔබ, අප සැවොම මේ කරුණු හය සිතෙන් මෙනෙහි කරගෙන යනවිට, තණ්හාව නැතිවී යනවා, දුක අවබෝධ වෙනවා. මෙනෙහි කරන වාරයක් පාසාම මාර්ග සත්‍ය ගමන් කරනවා. බෝධි පාක්ෂික ධර්ම තිස් හතත් , පාරමිතාවෝ ත් සම්පූර්ණ වෙයි. 

මේ දේශනාව අවසානයේ ම තිස් දහසක් ස්වාමීන් වහන්සේ රහත් වුණේ තණ්හාව නැති කරලා, දුක අවබෝධ කළා. ඒ ගැන සිතා කල්පනාවෙන්, කවුරුත් මේ කියන තෘෂ්ණාව නැති කරන ක්‍රමයට බැසගත යුතු යි. නුවණ දියුණු කර ගැනීමේ අදහසින් කටයුතු කළ යුතු යි. සීලා දී ප්‍රතිපත්ති ටික හොඳින් දියුණු කරගත යුතු යි. එවිට කරදර , පීඩාවක් නැතිව මේ ගමන ඉදිරියට යා හැකි යි. සමුදය සත්‍ය නිර්දේශය මේ වෙද්දී චක්ක දහයක් සඳහන් කළා. අජ්ඣත්තික ආයතන චක්කය, බාහිර ආයතන චක්කය, විඤ්ඤාණ චක්කය, ථස්ස චක්කය, වේදනා චක්කය, සංඥා චක්කය, චේතනා චක්කය, තණ්හා චක්කය, විතක්ක චක්කය, විචාර චක්කය වශයෙන් චක්ක දහයක් ද කරුණු හැටක් ද උගන්වනු ලබයි. මේ හැටෙන්ම කියන්නේ තණ්හාව උපදින ආකාරය යි. 

තණ්හාව උපදින ආකාර හැටක් පැහැදිලි කරන්නේ සතිපට්ඨාන සූත්‍ර දේශනාවේ පමණ යි. ඒ නිසා සතිපට්ඨාන සූත්‍රයේ කියැවුණු මේ කරුණු හැට කොළයක සටහන් තබා හෝ එකිනෙක මෙනෙහි කරන්න පුරුදු වන්න. අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම වටහා ගැනීමත් වටියි. එක් වරක් මෙනෙහි කළත් පිනක්. දෙවරක්, තුන්වරක්, සියවර, දහස් වර , දස දහස්වර මෙනෙහි කළොත් කොපමණ පිනක් ලැබෙයි ද? ඒ නිසා විවේකයක් ලද විගස මේ අරමුණු හොඳින් මෙනෙහි කර, පුරුදු පුහුණු වන්න. වේලාවක් නැහැ කියලා හිතෙන්න පුළුවන්. යන එන විටදී හෝ නින්දට යන තුරා මේ කරුණු සියල්ල බැරි වුවත් එකක් හෝ මෙනෙහි කරගෙන යන්න. කරුණු හැට ම මෙනෙහි කරන්න පුළුවන් නම්, වටිනවා. එවිට දහම් දැනුමත්, තණ්හාව දුරු කර ගැනීමේ ක්‍රමත්, දුක්ඛ සත්‍ය අවබෝධ කර ගැනීමට පහසුකම්, පහසු විහරණ සැලසෙනවා. මේ ගැන සිතා කල්පනාවෙන්, තම සිතම දියුණු කර ගැනීම සඳහා වෙහෙස මහන්සි වන්න. 

අවසාන මරණ සිත තණ්හාවක් වුණොත් බොහොම බරපතල යි. අපාගත වන්නට වෙනවා, හොඳ සිතකින් අවසන් ගමන ගියොත්, සුගතිගාමී විය හැකි යි. මේවා බුදු දහමෙන් ලබා ගන්නවා මිස, වෙන කිසිම ආගමකින්, දහමකින් ලබන්න බැහැ. සෑම ආගමකම කියන්නේ මරණින් මතු ස්වර්ගයට යන බව යි. ඉන්නකම් පව් වැඩ කරනවා, සතුන් මරණවා, කළ හැකි සියලු පව් වැඩ කර කොහේ සුගතියකට යන්නද? නරකාදී ලෝකවලට ම යනවා මිස, සුගතියකට යන්නට බැහැ. සමහර ශාස්තෘවරු කියන්නේ මරණින් මතු උපතක් නොමැති බව යි. ඒ අයට මේවා තේරුම් බේරුම් කරගන්න හොඳ නුවණක් නැහැ.

බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ සියල්ල ප්‍රතික්ෂේප කර, සංසාර ගමනක්, නැවත උපතක්, ජාති – ජරා මරණ, මනු ලොව, සතර අපාය, දෙව් ලොව- බඹ ලොව, පින් –පව්, කර්ම ඵල තියෙන බවට ආදී සෑම දෙයක් පිළිබඳව ම දේශනා කර වදාළා. මේ ලෝකත්, තවත් අනන්ත ලෝකත් ඇති බව බුදු නුවණට පෙනී ගියා. එවැනි උතුමාණන් වහන්සේ නමක් තමයි, අපට භාවනා කමටහන් දේශනා කර දුන්නේ. තණ්හාව හට ගන්නවා, දුක් හට ගන්නවා යනුවෙන් මේවා නැති කරන ක්‍රමය කියා දෙන්නේ බුදු කෙනෙක්ම පමණ යි. ඒ නිසා විචාර චක්කය හොඳින් ප්‍රගුණ කර, එකක් පාසාම හොඳින් මෙනෙහි කරන්න. අවසානයේ සමුදය සත්‍ය නිර්දේශයෙන් සඳහන් කළ කාරණා හැටම පොතක සටහන් තබා හෝ එකක් පාසාම මෙනෙහි කර, සජ්ඣායනා කරගෙන යන්න. ඊළඟට වැටහෙන එක බොහෝ වේලාවක් මෙනෙහි කරගෙන යන්න මහන්සි ගත යුතු යි. 

එවැනි උතුම් දේශනාවක් තථාගත බුදු පියාණන් වහන්සේ පහදා දුන්නා. අපහසු යැයි ද, ගැඹුරු යැයි ද නොසිතා මේවා පුරුදු පුහුණු වුණොත්, සිත දියුණු කරගන්නට, මාර්ග ඵල අවස්ථාවට පත්වීමට පුළුවන්කම තිබෙන්නේ. බුද්ධ ධර්මයේ සඳහන් කරනවා, ආත්ම හතකින් උපත නතරව සෝවාන් මාර්ගඥානය ලැබුවහම. ඇතැම් විට ආත්ම දෙක තුනකින් වෙන්නත් පුළුවන්. එක් භවයක යි, සකදාගාමී උතුමෝ මනුලොව වාසය කරන්නේ. අනාගාමී උතුමෝ මනු ලොව වාසය නොකරම ශුද්ධාවාස බඹලොවදී උපත ලබා එහි දී රහත් වනවා. රහතන් වහන්සේ නැවත උපදින්නේ ම නැහැ. ඒ උන්වහන්සේගේ අවසන් ආත්ම භාවය යි. මෙවැනි උත්තරීතර දේශනාවක් බුදු කෙනෙකුට හැර කාටවත් කියන්න බැහැ. පසේ බුදුවරු ලොව වාසය කළත්, ඒ අයට මාර්ගඵල අවස්ථාවට පත් කරන්න බැහැ. තමාගේ පුණ්‍ය ශක්තිය අනුව පසේ බුදු වනවා මිස පසේ බුද්ධත්වයට තව කෙනෙකු පත් කරන්න පුළුවන්කමක් නැහැ. ලොවුතුරා බුදු කෙනෙක් මනුස්සයෝ ද , දෙවියෝ ද , බ්‍රහ්මයෝ ද සූවිසි අසංඛ්‍යෙයක් සත්ත්වයන් නිවනට පත් කර තිබෙනවා. 

මේ ගැන කවුරුත් දැනුම වැඩිකර සීලා දී ප්‍රතිපත්ති ටික ද වැඩිකර , තමන්ට උතුම් නිවන් මඟ පිරිසුදුවට යන්නට පුළුවන්කම තියෙනවා. ඒ නිසා මේ පාඩම හොඳින් තේරුම් කරගෙන අඩුපාඩුකම් ඇත්නම්, ඒවා යටකර දමා තණ්හාව නැති කර ගැනීම සඳහා උත්සාහ කළ යුතු යි. යටත් පිරිසෙන් තණ්හාව අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි යනුවෙන් හෝ මෙනෙහි කරන්න පුළුවන්නම් එය ප්‍රමාණවත්. මේ පාඩම දිගට ගෙනයන්නට පුළුවන් අය කරුණු හැටම මෙනෙහි කරලා අනිත්‍ය , දුක්ඛ , අනාත්ම වශයෙන් සැලකිය යුතු යි. එවිට ඒ මොහොතේ තණ්හාව, තරහ, වෛර, ක්‍රෝධ කිසිවක් නැහැ. ඒ මොහොතේ සිත බොහොම පිරිසුදු යි. මේ ගැන හොඳ කල්පනාවෙන් ගැඹුරු දේශනාවක් වූ සතිපට්ඨාන සූත්‍ර දේශනාව හොඳට දැන කියාගෙන බුදු දහමට ලැදිව කටයුතු කර තම ගුණ ධර්ම ද , ශීල - සමාධි – ප්‍රඥා ගුණ ධර්මයන් ද දියුණුවෙන් අදට වඩා හෙට, හෙට ට වඩා අනිද්දා, සියලුම පාරමිතා ගුණ හොඳින් දියුණුවෙන් පාරමී ගුණ සම්පත් හොඳට වඩා වර්ධනය කර මෙලොව ජීවිත හොඳින් සකස් කරගෙන සංසාර ගමන කෙටි කර ගැනීම සඳහා අධිෂ්ඨානය සිතෙහි තබා ගෙන නිවන් සුවයම ප්‍රාර්ථනා කළ යුතු යි. භාවනාවෙන් දෙව්ලොව, බඹලොව ප්‍රාර්ථනා නොකර නිවන් සැප ලැබේවා යන පැතුම ම සිතෙහි තබාගෙන කවුරුත් බණ , භාවනා කටයුතු දියුණු කළ යුතු යි.

Friday, December 31, 2021

විතක්ක චක්කය: පාරමී ගමන

 

විතක්ක චක්කය: 

පාරමී ගමන

මෙම ලිපියෙහි මුල් කොටස වෙසක් අමාවක පෝදා(ජුනි 02) පත්‍රයේ පළ විය.

කුරුරට වැඩ සිටි තිස් දහසක් භික්ෂූන් වහන්සේලාට මේ දේශනය අනුපිළිවෙළින් කරගෙන යනවිට උන්වහන්සේලාට ගැඹුරු නුවණක් තියෙන නිසා, වටහා ගන්න පුළුවන්කමක් ලැබුණා. 

ඒ නිසා උන්වහන්සේලාට රහත් බව ලබන්න පුළුවන්කම ලැබුණා, සිව්පිළිසිඹියා ඥාන සහිතව. අත්ත පටිසම්භිදා ඥානය, ධම්ම පටිසම්භිදා ඥානය, නිරුක්ති පටිසම්භිදා ඥානය, පටිභාන පටිසම්භිදා ඥානය ආදිය ඥාන හතරට කියන්නේ සිව් පිළිසිඹියා ඥාන කියල යි. එය බොහොම ගැඹුරු ප්‍රඥා හතරක්. ඒවා මහා රහතන් වහන්සේට පමණ යි, ලැබෙන්නේ. 

රහතන් වහන්සේ, මහා රහතන් වහන්සේ යනුවෙන් කොටස් දෙකක් වෙයි. රහතන් වහන්සේට සිව් පිළිසිඹියා ඥාන නැහැ. මහා රහතන් වහන්සේට සිව් පිළිසිඹියා ඥාන තිබෙයි. එය විශේෂයෙන් දැන ගන්නට අවශ්‍ය යි. ඕනෑම භාවනාවක් නිවන් සැප ලැබේවා යන පැතුමෙන් සිදු කළොත්, එය ප්‍රතිපත්ති පූජාවක් වෙයි. දාන, සීල, වන්දනා සියලු පින්කම්, බුද්ධ පූජා, වන්දනා මාන සියල්ලම නිවන් සැප ලැබේවා යන අදහසින් කළොත්, ප්‍රතිපත්ති පූජාව වෙයි. මනුෂ්‍ය, දේව, බ්‍රහ්ම සම්පත් පතාගෙන මේ සියලු පින්කම් කළොත්, ඒවා සියල්ලම ආමිස පූජාවට වැටෙනවා, භව සම්පත් පතාගෙන බැවින්. 

මේ ගැන කවුරුත් හසළ දැනුමකින්, සම්මා සම්බුද්ධ ශාසනය පිළිබඳව අචල ප්‍රසාදයෙන් කටයුතු කළොත් හැමෝටම ධර්මය අවබෝධ කර ගැනීම අසීරු දෙයක් නො වෙයි. තණ්හාව නැති කරන ක්‍රම උන්වහන්සේ නැවත වතාවක් විතර්ක චක්කයෙන් ඉදිරිපත් කළේ. එසේනම්, තමන්ගේ නුවණින් කල්පනා කර, විතක්ක ඒ අවස්ථාවල පහළ වෙද්දී එය තම තමා නැති කර ගැනීම සඳහා කටයුතු කළ යුතු යි. 

විනාඩි පහක් වාඩිවෙලා සිහි නුවණින් ගත කළොත්, ඒ මොහොතේ තණ්හාවට එන්නට ඉඩ කඩ නැහැ.ඒ මොහොතේ අලෝභ චේතනාව පහළ වන අතර එය හොඳ අවස්ථාවක්. එලෙස විවේකයක් ලද විගස තමන්ට තියෙන්නේ තම නුවණ දියුණු කර ගැනීම සඳහා යම් අරමුණක් සිතෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි. රූප විතර්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්මයි යනුවෙන් නිතර නිතර මෙනෙහි කරගෙන යනවිට, පව් සිතිවිලි, කෙලෙස් නැතිවී, නික්ලේෂී භාවයට පත් වෙන්න පුළුවන්. රහතන් වහන්සේ නික්ලේෂී බවට පත් වුණා. කෙලෙස් කිසිවක් හට ගන්නන් නැහැ. කෙලෙස් සියල්ල සිඳ බිඳ දැමුවා. ඒ උතුමෝ භාවනා ක්‍රම අනුගමනය කළා. 

රාජ රාජ මහා අමාත්‍යවරු , අන්‍ය ආගමික වාදීන් නොයෙක් දෙනා සම්බුදු පාමුල වැඳ වැටී තෙරුවන් සරණ ගියේ මේ දහම වැදගත් නිසයි. එසේම ශීල, සමාධි , ප්‍රඥා යන උතුම් ගුණ දියුණු කරන දහමක්. ඒ දහමට අනුව වැඩකටයුතු කරගෙන යන කිසිම කෙනෙකුට වැරදුනේ නැහැ. අපේ ශාසනයේ සීල ප්‍රතිපත්තියක් තියෙනවා. ඒ සීල ප්‍රතිපත්තියත් ආරක්ෂා කරගෙන ඉදිරියට යාමෙන් සැමගේ ම සියලු අබිමත, ප්‍රාර්ථනාවෝ ඉෂ්ඨ කරගෙන නිවන දෙසට යන්න පුළුවන්. ඒ යන මඟයි, විතර්ක චක්කයෙන් ඉදිරිපත් කළේ. සිතට එන සියලු විතර්ක , අරමුණු අනිත්‍ය , දුක්ඛ , අනාත්ම වශයෙන් සැලකිය යුතු යි. ඒවා ක්‍රම හයක් රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්පර්ශ, ධම්ම වශයෙන් ගෙන හැර දැක්වූවා. මේ ගැන කවුරුත් ඉගෙන ගෙන තමන්ගේ දැනුම වැඩිකරගෙන කටයුතු කළ යුතු යි. එයින් තමන්ට යහපතක් මිස කවම දවසකවත් අයහපතක් සිදු වන්නේ නැහැ. 

බුද්ධ ධර්මය සමස්ත ලෝකයට ම විහිදී ගියේ නිවැරැදි ප්‍රතිපත්තියක් ලෝකයට හමුවුණ නිසා. මේ නිවැරැදි ක්‍රමය ලෝකයට ලැබුණු නිසා තමයි, සැවොම මේ ධර්මය ගැන සොයන්න පටන් ගත්තේ. අද ලොවේ අති විශාල පිරිසක් බුදු දහම සොයනවා. බුදු දහමෙන් කියන්නේ කුමක් ද? අධ්‍යාත්මික ගුණ වගාව කුමක් ද? භාවනා ක්‍රම මොනවා ද? මේ ගැන හොඳට ගවේශණය කරනවා. ඒ නිසා යම් කෙනෙක් බෞද්ධයෙකුගෙන් යමක් ඇසුවොත් මේගැන කියා දෙන්න දැනුම සකසා ගත යුතු යි. ඒ නිසා තුනුරුවන් සරණ යාමේ පටන් සියලු ම ගුණ ධර්ම ටික දියුණු තියුණු කරගනු ලැබුවොත්, අපට තථාගත ධර්මය අවබෝධ කරගන්න අපහසු වන්නේ නැහැ. ගිහි ගෙදර කරදර කම්කටොළු බාධක බහුල වුවත්, ඒ වැඩකටයුතු සිදු කරන ගමන් ම පරලොව ගැන, නිවන ගැන සිතා කටයුතු කළ යුතු යි. විශේෂයෙන් සතර අපායක් තියෙනවා. ඒ අපායෙන් බේරීමට පළමුව වග බලා ගත යුතුයි.

එවිට බුදුදහම වටහාගෙන එයට අනුව වැඩ කටයුතු කිරීම අපහසු කරුණක් නො වෙයි. ඒ ධර්මතා සියල්ල හොඳින් ඉගෙන කියාගෙන බුදු දහමට අනුකූලව වැඩ කර, තම පාරමී ගමන පිරිසුදුවට යන්නට පුළුවන් . එයට අනුකූලව කටයුතු කරන අයට වැරදුනේ නැහැ. නිවන් දක්නා ජාති දක්වා ම පහසු ගමනක් යන්න පුළුවන්කමක් ලැබුණා. සැරියුත් , මුගලන්, ආනන්ද , කාශ්‍යප, වැනි මහ රහතන් වහන්සේලා ගමන් ගත් මඟ වැරදුනේ නැහැ. අපායට ගියේ නැහැ. සුගතියකම වාසය කර අප්‍රමාදී විහරණයෙන් කටයුතු කර, දස පාරමිතාවෝ නියමාකාරයෙන් දියුණු කළා. ඒ නිසා එවැනි උතුමන්ට ලොවුතුරා ධර්මය අවබෝධ කරගන්න පුළුවන්කම ලැබුණා. 

ඔබ අප සැම දෙනා ම ඒ දහමට අනුව කටයුතු කරන්න අධිෂ්ඨාන තබා ගන්න. මේ භාවනා පාඩමත් හොඳින් දියුණු තියුණු කර, ඊළඟ සතිය දක්වා ම මේවා පුුරුදු පුහුණු කරගෙන කටයුතු කළ යුතු යි. මෙයින් ජනිත වන පින හේතු කරගෙන ඔබ අප සියලු දෙනාටම බුදු, පසේ බුදු, මහ රහතන් වහන්සේ නිවී සැනසී පැමිණ වැඩ වදාළ අජරාමර ශාන්ත ලෝකෝත්තර අමා මහා නිවන් සම්පත් පිණිස හේතු වාසනා වේවා! 

මහාකාලයාට වූ විපත



අත්තනා’ව කතං පාපං අත්තජං අත්තසම්භවං

අභිමත්‍ථති දුම්මෙධං වජිරං’වස්මමයං මණිං.

තමා කෙරෙන් ම ජනිත වූ, තමා කෙරෙන් ම උපන්නා වූ, තමා විසින් ම කරණ ලද්දා වූ අකුශල කර්‍මය තෙම (අකුශලකාරී වූ ඒ) අනුවණයා මඩනේ ය. (සිවු අවාහි ගලා දුක් දෙන්නේ ය.) (පාෂාණමය වූ පාෂාණයෙන් ම උපන්) විදුර තමහට උත්පත්තිස්ථාන වූ පාෂාණය (කා, සිදුරු විසිදුරු කොට, කඩ කොට) අපරිභෝගාර්‍හ කරන්නාක් මෙනි.

මහාකාල උපාසක තෙමේ නුවණැත්තේ සැදැහැ ඇත්තේ ය. ඔහු මාසයකට අට දිනක් පෙහෙවස් සමාදන් ව වෙහෙර ම නැවතී බණ අසයි. එ දවස එක් රැයෙක සොරු ගෙයක් බිඳ එහි වූ බඩු මුට්ටු පැහැර ගෙණ ගියහ. ලොහො බඳුන් එකට හැපීමෙන් හට ගත් හඩින් නැගී සිටි ගෙවැස්සන් විසින් ලුහු බඳිනා ලද සොරු, පැහැර ගත් බඩු ඒ ඒ තැන දමා පලා ගියහ. ගෙවැස්සෝ ද ඔවුන් නො හැර පසුපස දිවූහ. එහෙත් ඔවුහු හොරු අල්ලා ගැණීමෙහි අසමත් වූහ. හොරුන්ගෙන් එකෙක් වෙහෙර මගින් ගොස්, රෑ බණ අසා අවසන් කොට අලුයම එ තැනින් නැගිට ගොස් විල් ඉවුරක හිඳ මූණකට සේදු මහාකාල උපාසකයාගේ ඉදිරියෙහි සොරා ගත් බඩු මිටියක් හලා පැන ගියේ ය. සොරුන් පසුපස ආ මිනිස්සු ඒ බඩු මිටිය දැක, මහාකාල උපාසකයා අල්ලා “තෝ ඊයේ රෑ අපගේ ගේ බිඳ බඩු පැහැර ගෙන අවුත්, දැන් මෙහි උපාසකයකු සේ හැසිරෙති” යි උපාසකයාට තදින් පහර දුන්හ. උපාසක තෙමේ එතැන ම මළේ ය. උදෑසන පැන් ගෙණෙන්නට පොකුණට ගිය සාමණේරයෝ මහාකාලයාගේ මලකඳ දැක කම්පිත ව, “අයියෝ! වෙහෙර බණ අසා නිදා හුන් උපාසකයා මැරී වැටී සිටි, මේ මරණය අයුතු මරණයෙකැ” යි බුදුරජානන් වහන්සේට දැන් වූහ. එවිට උන්වහන්සේ “මේ අවස්ථාවේ හැටියට මේ මරණය අයුතු ය. පෙර කළ කම් ගැණ සිතත්, ඔහු ලැබූ මේ මරණය ඒ කර්‍මයෙක විපාක බැවින් අයුතු ය යි නො කියැකි ය” යි වදාළ විට භික්‍ෂූන් වහන්සේලා “ඒ කළ කම් වදාරණු මැනවැ” යි ඇයැද සිටියහ. 

බුදුරජානන් වහන්සේ; මහණෙනි! යටගිය දවස බරණැස් රජුට අයත් පිටිසර ගමක් අසල මහත් වනයෙක් විය. ඒ වනය ඇසුරු කොට සොරු ගම් පහරන්නට වූහ. එවිට බරණැස් රජ තෙමේ වනයට වදනා තැන වනදොරකඩ රාජභටයකු නැවැත් වූයේ ය. ඔහු කුලියට රෑ දාවල මිනිසුන් එ තෙර මෙ තෙර කරයි. මේ අතර එක් මිනිසෙක් හැඩ රුව ඇති තම බිරියත් කුඩා රියෙක නංවා ගෙණ, ඒ තැනට පැමිණියේ ය. එහි රැකවල සිටි රාජභට තෙමේ ඇය දැක ඇය කෙරෙහි ආලය කෙළේ ය. බිරියත් රියෙක නංවා ගෙණ එහි පැමිණි මිනිසා ඔහුට කතා කොට “රාළහාමි! අප මේ වනයෙන් එ තෙර කරවනු මැනවැ” යි කී කල්හි “දැන් ඔය තමුසේ කියන එක මේ රෑ මට කරන්නට නො හැකි ය. හෙට පාන් වු සැටියේ ම තමුසේලා කරදරයක් නො වන ලෙස එ තෙරට පමුණු වන්නෙමි” යි කී ය. එයින් සතුටට නො පත් මගියා “ඇයි, රාළහාමි! එසේ කියහි. යම්තම් රෑ වූ සැටියේ? මිනිසුන් එ තෙර කරන්නට තව කල් තිබෙනවා නො වේ ද? තව රෑ බෝ වී, නැත, කරුණා කරන්න රාළහාමි! අපට, අප ඉක්මනට යා යුතු ය. අපි කරත්තයකුත් ගෙණ ආවමෝ, ඉක්මනට යා යුතු ම නිසා ය. යමු රාළහාමි!” යි කීයේ ය. 

එවිට පොලිස් භට තෙමේ “ඇයි, ඔය තරම් හදිසියෙක්? දැන් මේ රෑ යන්නහු කුමක් කරන්නට? අපගේ ගෙයින් දෙදෙනාට ම කෑම ටිකක් ගත හැකි ය. රෑ එහි නවතින්නටත් පිළිවන, අපට අපහසුවෙක් නැතැ” යි කී ය. එහෙත් මගියා ඒ කිසිවකටත් කන් නො දුන්නේ ය. යන්නටම උත්සාහ කෙළේ ය, පොලිස් භටයා ඒ අතර ම සිය මෙහෙකරුවන් ලවා මගියා ආ කරත්තය ගොනුන් මුදා පසෙක තබ්බවා, මගියා නවතින්නට නො හැකි බව කියද්දී ම ඔහුට දොරකොටුවෙහි ඉන්නට සලසා දී රෑ කෑම ද පිළියෙල කරවී ය. 

පොලිහටයා අත මැණකෙක් තුබුනේ ය. ඔහු එය මගියාගේ රියෙහි නො පෙණෙන තැනෙක සඟවා තබා රෑ පහන් වූ කල්හි, රෑ සොරු ආ සැටියෙක් හැඟවී ය. මෙහෙකරුවෝ කලබල වූහ. ඔවුහු ගෙයි තුබූ මැණික සොයා බැලූහ. මැණික තුබූ තැන නො වී ය. එයින් වඩාත් කලබල වූ මෙහෙකරුවෝ මැණික සොයන්නෝ “රාළහාමි! මැණික නැත, අන් හැම එකක් තිබේ. නැත්තේ මැණික පමණැ” යි කීහ. පොලිස් භටයා වහා ගම්දොර රැකවල් තබා ගම තුළ සිට එන්නන්ගේ අතමිට ඉණ ඉහ පරීක්‍ෂා කරවු” යි නියම කළේ ය. මගියා ඉතා අලුයම නැගිට රියෙහි ගොනුන් බැඳගෙණ එ තැනින් නික්මිනි, ඒ වේලෙහි රැකවලෙහි සිටි මිනිස්සු ඔහු නවතා පළමු කොට අතමිට ඉණ ඉහ සොයා බලා නැවත රිය ද පරීක්‍ෂා කොට බැලුහ. මෑණික රියෙහි සඟවා තුබුනේය. ඔවුහු මැණික දැක “තෝ මැණික සොරා ගෙණ යෙහි” යි පහර දී අල්ලා මුලාදෑනියාට භාර කළහ. මුලාදෑනියා ද “ඊයේ රෑ මූට නවාතැන් හා බත් බුලත් දුන්නාට මූ කළ උපකාරය නරක ද, ඔය ජඩයා තළා පෙළා මරා දමවු” යි නියම කෙළේ ය, යි එය මෙසේ ප්‍රකාශ කළ සේක. 

මහා කාලයා කළ පූර්‍වකර්‍මය මෙසේ වදාළා වූ බුදුරජානන් වහන්සේ “මහණෙනි! ඔහු ද මැරී ගොස් අවීචියෙහි උපන, එහි පැසී ඉතිරි වූ පාපයෙන් ජාති සියයකදී ම පහර කා මරණයට පත් වීය. මෙ පරිද්දෙන් මේ ලෝකයෙහි හැම සත්ත්‍වයෙක් ම තමන් කළ පාපකර්‍මය නිසා සිවු අපායයෙහි ඉපිද විනාශයට පැමිණේ ය” යි මේ ධර්‍මදේශනාව කළ සේක. 

අත්තනා හි කතං පාපං අත්තජං අත්තසම්භවං, 

අභිමතන්ති දුම්මෙධං වජිරං වස්මමයං මණින්ති. 

තමා විසින් ම කළ තමා කෙරෙන් ම උපන් තමා කෙරෙන් ම හට ගත් පාපකර්‍මය තෙමේ පාෂාණමය වූ මැණික (කා දමන) විදුර මෙන් අඥානයා තදින් මැඩලයි. මිරිකාලයි

Thursday, December 30, 2021

සරු නිසරු බව දැන සුගතියට යන මග


 සරු නිසරු බව දැන සුගතියට යන මග
කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ සහකාර කථිකාචාර්ය,
ගෞරව ශාස්ත්‍රවේදී,
රාජකීය පණ්ඩිත, ත්‍රිපිටක විශාරද,
බෝපැත්තේ සෝමානන්ද හිමි

"පුද්ගලයා තමා විසින් කරන ලද කර්මයෙහි ස්වභාවය අනුව මරණින් මතු ස්වකීය සාංසාරික ගමන් මග සකස් කර ගනු ලබන්නේ ය. ඒ අනුව යමෙක් අකුසලය දියුණු කරන්නේ වේ ද, අකුසලය වඩන්නේ වේ ද එම දියුණු කරන ලද හෝ, වඩන ලද හෝ අකුසලයේ ස්වභාවයට අනුව ඔහුට දුක් සහිත ගතියක් සකස් වන්නේ ය."

සම්මා සම්බුදුවරයෙකුගේ පහළ වීම ලෝකයට හා ලෝක සත්ත්වයාට සුව එළවන “සුඛෝ බුද්ධානං උප්පාදෝ” අසිරිමත් මංගල කරුණකි. මන්දයත්, ලෝක සත්ත්වයාට ලෞකික සැපයත්, ලෝකෝත්තර සැපයත් සාධනය කර ගැනීමට අවැසි මාර්ගය උන්වහන්සේ විසින් දේශනා කරනු ලබන නිසාවෙනි.

එකී බුදුවරුන් විසින් දේශනා කළ දේශනාවට අනුව මනුෂ්‍ය භවයක් ලැබීම සැබැවින් ම දුර්ලභ වූවකි. එසේ ම මරණින් පසු සුගති ලෝකයට ගමන් කිරීමේ මඟ විවර කර ගැනීම ද ඒ හා සමාන ම දුර්ලභ කරුණකි. එබැවින් තථාගතයන් වහන්සේ කිසියම් සත්ත්වයෙකු, මිනිසෙකු වශයෙන් හෝ දෙවියෙකු වශයෙන් හෝ උපත ලබන්නේ කුසල මූලයක, කුසල චිත්තයක ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් බැව් පෙන්වා වදාළහ. මෙසේ කුසල මූලයක ඵලයක් වශයෙන් ලැබෙන්නා වූ මනුෂ්‍ය ජීවිතය කර්මානුරූපව ගමන් කරනු ලැබෙන බව යථා කම්මං ගමිස්සන්ති යනුවෙන් දේශනා කරන ලදී. මේ අකුසල කර්මවලට අනුව තීරණය වන බව පෙන්වා දෙමින් දේශනා කරන ලද විසිතුරු දේශනාවක් සංයුක්ත නිකායේ ගාමිණී සංයුක්තයෙහි අඩංගු වේ. එය නමින් අසිබන්ධක ගාමිණී සුත්‍රය යි.

එකල්හි බුදුරජාණන් වහන්සේ නාලන්දා නුවර සමීපයේ පාවාරික නම් අඹ වනයෙහි වැඩ සිටි සේක. එනුවර වැසි අසිබන්ධකපුත්ත නම් ගාමිණී උන්වහන්සේ හමුවට පැමිණ වැඳ නමස්කාර කොට එකත් පසව හිඳ ගත්තේ ය. එසේ හිඳ ගත් ඔහු බුදුරජාණන් වහන්සේට විශේෂ සිදුවීමක් ගැන පුවතක් සැල කර සිටියේ ය. එනම්, පච්ඡිම භූමියේ සෙවෙල මල් මාලාවලින් සැරසී අතින් කෙණ්ඩියක් ගෙන දියට බැස උදක පාරිශුද්ධිය ලබන හා ගිනි දෙවියන් පුදන බමුණන් පිරිසක් වාසය කරන බවත්, ඔවුන් විසින් තමන්ට මියගිය මිනිසුන් දිව්‍ය ලෝකයට යැවීමේ හැකියාවක් ඇති බව පවසන බවත් ය. මෙම පුවත දන්වා ගාමිණි බුදුරදුන්ගෙන් විමසා සිටින්නේ, අර්හත් වූ සම්මා සම්බුද්ධ වූ තමන් වහන්සේට එසේ සියලු ලෝ වැසියන් මරණින් මතු දිව්‍ය ලෝකයට යැවීමේ හැකියාවක් නැත්තේ ද යන බව යි. මෙම ප්‍රශ්නයට බුදුරජාණන් වහන්සේ සෘජු පිළිතුරක් ලබා නොදී ගාමිණීට ම ප්‍රශ්නයක් යොමු කළ සේක. එය බුදුරදුන්ගේ දේශනා විලාසයේ සුවිශේෂීතාවයකි. ඇතැම් අවස්ථාවල දී කිසිවෙකු විසින් විමසන ලද ප්‍රශ්නයට සෘජු පිළිතුරක් නො සපයා ප්‍රශ්නකරු වෙත නැවත ප්‍රති ප්‍රශ්නයක් නගා ඒ ඔස්සේ අදාළ පිළිතුරු ලබාදෙන අවස්ථා ත්‍රිපිටක සාහිත්‍යය තුළ දැකිය හැකි ය. එය ‘පටිපුච්ඡා’ ක්‍රමය නමින් හැඳින් වේ.

බුදුරජාණන් වහන්සේ ගාමිණීගෙන් ඉතා විසිතුරු ප්‍රශ්නයක් විමසයි. එනම්, ගාමිණී, එක්තරා මිනිසෙකු විසින් විශාල ගලක් ගෙන ගොස් ජලය පිරි විලක් තුළට දමනු ලබයි. එවිට එම ගල විල පතුලට ගමන් කොට පතුලෙහි තැන්පත් වෙයි. මිනිසුන් කණ්ඩායමක් එම විල සමීපයට එක් රැස් ව එම්බා මහා ගල උඩට මතුවේවා, එම්බා මහා ගල ජලය මත පා වේවා, එම්බා මහා ගල ජලයෙන් උඩට මතු වේවා යැයි යාඥා කර ඇඳලි බැඳ වැඳගෙන විල වටේට පැදකුණු කරයි. කිමද ගාමිණී, එම මිනිසුන් කණ්ඩායමේ යාඥාව නිසා හෝ ඇඳලි බැඳගෙන විල පැදකුණු කිරීම නිසා හෝ පතුලේ තැන්පත් වූ ඒ මහා ගල ජලය මතු පිටට පැමිණේ ද? යනුවෙනි. ඉතා සාවධානව ප්‍රශ්නයට ඇහුම්කන්දුන් ගාමිණි එකෙනෙහි ම ස්වාමීනි, එය එසේ නොවන්නේ ම ය. යනුවෙන් පිළිවදන් සැපයූවේ ය. එවිට බුදුරජාණන් වහන්සේ ගාමිණීගේ එම පිළිතුර උපයෝගී කොට ගෙන ඉතා මනරම් දේශනාවක් සිදු කළහ.

යම් සේ ජලය පතුලට ගමන් කළ මහා ගල කිසිවෙකුගේ යාඥා කිරීමක් නිසා හෝ ඇඳලි බැඳ කරනු ලබන වැඳ වැටීමක් නිසා හෝ ජලය මතුපිටට නො පැමිණෙන්නා සේ, යම්කිසි පුද්ගලයෙකු විසින් පරපණ නැසීම, නුදුන් දේ සොරා ගැනීම, කාමයෙහි වරදවා හැසිරීම, මුසා බස් පැවසීම, කේලාම් බස් පැවසීම, පරුෂ වචන පැවසීම, හිස් වචන පැවසීම, දැඩි ලෝභයෙන් කටයුතු කිරීම, කිපුණු සිතක් ඇතිව වාසය කිරීම හා මිථ්‍යා දෘෂ්ටිය ගැනීම යන දස අකුසලයන් දියුණු කරන්නේ ද, මරණාසන්න ඔහු සමීපයට පිරිසක් ගොස් මොහු මරණින් පසු දිව්‍ය ලෝකයේ යත්වායි කො තරම් යාඥා කළත්, ඇඳළි බැඳ ගෙන ඔහුගේ වටේ ගමන් කළත්, දස අකුසලය දියුණු කළ එම පුද්ගලයා දිව්‍ය ලෝකය වෙත යොමු නො කළ හැකි බවත්, ඔහුගේ කර්මයේ ස්වභාවයට ගැළපෙන නිරය වැනි දරුණු ගතියකට යෑමට සිදු වන බවත්, උන්වහන්සේ පෙන්වා දුන් සේක.

නැවතත් බුදුරදුන් විසින් ගාමිණීගෙන් මෙසේ විමසා සිටින ලදී. ගාමිණී, එක්තරා මිනිසෙකු ගිතෙල් හෝ තල තෙල් පිර වූ මැටි කළයක් ගැඹුරු දිය ඇති විලක ගිල්වා බිඳ දැමූ විට, බිඳුණු කළයේ කොටස් දිය යටට ගමන් කරන අතර, කළයෙහි තිබූ ගිතෙල් හෝ තල තෙල් ජලය මතු පිටට පැමිණේ. එවිට පෙර පරිදි ම මිනිසුන් කණ්ඩායමක් එහි රැස් ව එම්බා ගිතෙල, කිමිදේවා, එම්බා ගිතෙල ගිලේවා එම්බා, ගිතෙල යට යාවා යැයි යාඥා කරති. ඇඳලි බැඳ වැඳගෙන එම ගිතෙල් හෝ තල තෙල් වටා පැදකුණු කරති. ඔවුහු එසේ යාඥා කිරීමෙන් හෝ ඇඳලි බැඳ වැඳීමෙන් ජලය මත පාවෙන ගිතෙල හෝ තලතෙල ජලය යටට කිමිද විය හැකි යැයි ඔබ සිතන්නේ ද? එවිට ගාමිණී, ‘ස්වාමීනි එය එසේ නො වන්නේ ම ය.’ යනුවෙන් පිළිතුරු ලබා දුණි. එහි දී බුදුරජාණන් වහන්සේ, යම් සේ ජලය මත ඇති ගිතෙල් හෝ තලතෙල් කිසිවෙකුගේ හෝ, කිසියම් පිරිසකගේ යාඥාවන් නිසා හෝ වන්දනා කිරීමක් නිසා හෝ ජලය තුළට ගිල්ලවාලිය නොහැකි වන්නා සේ ම, මෙලොව යම් පුද්ගලයෙකු පරපණ නැසීමෙන් වැළකුණේ, නො දුන් දේ ගැනීමෙන් වැළකුණේ, කාමය වරදවා හැසිරීමෙන් වැළකුණේ, මුසා බසින් වැළකුණේ, දැඩි ලෝභකමින් වැළකුණේ, නො කිපුණ සිතක් ඇත්තේ හා සම්මා දිට්ඨි ගතවූයේ මරණින් පසු සුගති ලෝකය කරා ගමන් කරන්නේ ය. එසේ සුගති ගතියක් සකස් කර ගත් ඔහු නිරය වෙත යොමු කිරීමට කිසිවෙකුටත් නොහැකි වන්නේ ම යැයි පෙන්වා දුන් සේක. ඒ අනුව සුගති ලෝකය කරා ගමන් කිරීමට හේතු වන ස්වභාවයේ කුසල කර්ම රැස් කර ගන්නා ලද පුද්ගලයා දුක් සහිත නිරයට යැවීමට කිසිවෙකුටත් කිසිවක් කළ නොහැකි බවත්, තම තමන් දියුණු කරන ලද, වඩන ලද සිතට හා රැස් කරන ලද කර්මයන්හි ස්වභාවයට අනුව ඉදිරි භවයේ ස්වභාවය තීරණය වන බව බෞද්ධ ඉගැන්වීම තුළ පැහැදිලි කරනු ලැබේ.

මෙම දේශනාව ඇසුරෙන් බුදුරජාණන් වහන්සේ අප හැම දෙනාට ම පහදා දෙනු ලබන සුවිශේෂී ඉගැන්වීමකි. එනම්, සෑම සත්ත්වයෙකුගේ ම සංසාරික ගමනේ ස්වභාවය තම තමන් මතම තීරණය වන බව යි. මෙලොව කිසිවෙකුටත් තවත් කෙනෙකු සුගතියට හෝ දුගතියට පමුණුවාලීමේ හැකියාව නොමැත. විලට දැමූ ගලෙහි ස්වභාවය අනුව එය විලෙහි පතුල කරා ගමන් කර විල්පතුලෙහිම තැන්පත් වීම යි. එසේම දියෙහි ගිල් වූ කළයෙහි තිබූ ගිතෙල් හෝ තල තෙල් එහි ස්වභාවයට අනුව ද ජලය මතට පැමිණෙන්නේ ය. එසේ ම පුද්ගලයා තමා විසින් කරන ලද කර්මයෙහි ස්වභාවය අනුව මරණින් මතු ස්වකීය සාංසාරික ගමන් මග සකස් කර ගනු ලබන්නේ ය. ඒ අනුව යමෙක් අකුසලය දියුණු කරන්නේ වේ ද, අකුසලය වඩන්නේ වේ ද එම දියුණු කරන ලද හෝ, වඩන ලද හෝ අකුසලයේ ස්වභාවයට අනුව ඔහුට දුක් සහිත ගතියක් සකස් වන්නේ ය. යමෙක් කුසලය දියුණු කරන්නේ වේ ද, වඩන්නේ වේ ද එම දියුණු කරන ලද හෝ වඩන ලද හෝ කුසලයට අනුරූප ව සැප සහිත ගතියක් සකස්වන්නේ ය. එය ලොව්තුරා බුදු පදවියට පත් තමන්වහන්සේට පවා වෙනස් කළ නොහැකි ධර්මතාවයක් බැව් බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දුන් සේක. තවදුරටත් පුද්ගලයාගේ පිරිසුදු බව හා අපිරිසුදු බව ස්වකීය ක්‍රියාකාරකම් මත තීරණය වන බවත්, කිසිවෙකුටත් කිසිවෙකු පිරිසුදු කිරීමට හෝ අපිරිසුදු කිරීමට නොහැකි බවත් “සුද්ධි අසුද්ධි පච්චත්තං නාඤ්ඤමඤෙඤා විසෝධයෙ” යනුවෙන් දේශනා කර තිබේ. සැබෑ බුද්ධ ශ්‍රාවකයා යනු, මෙම දේශනාව තුළ ප්‍රායෝගික ව යෙදෙන්නා ය. එනම්, බුදු රදුන් පෙන්වා දුන් පරිදි භව ගමනෙහි සැබෑ ස්වභාවය ධර්මය තුළින් දැක දැන අවබෝධ කොට ගෙන එකී බිහිසුණු සසරින් එතෙරවීම සඳහා දස අකුසලයෙන් වැළකී දස කුසලය දියුණු කරමින්, වඩමින් ස්වකීය චිත්ත පාරිශුද්ධිය ඒ තුළින් ගොඩනඟා ගැනීමට වීර්ය වැඩීම යි.

බුදුරජාණන් වහන්සේගේ උතුම් ශ්‍රී සද්ධර්මයේ පහස ලැබ සැබෑ බුද්ධ ශ්‍රාවකයෙක් හෝ ශ්‍රාවිකාවක් වශයෙන් ස්වකීය ජීවිතය ධර්මානුකූල ව සකස් කර ගැනීමට උත්සාහ ගත යුතු ය. ඒ සඳහා මෙම දේශනාව හරහා බුදුන් වහන්සේ වදාළ ඉගැන්වීම ඉතා වැදගත් වේ. දස අකුසලයෙන් වැළකී, දස කුසලය දියුණු කරමින් කටයුතු කිරීමට උත්සාහ ගන්නේ නම්, එය මෙලෝ පරලොව යන උභයාර්ථ අභිවෘද්ධිය සාධනය කර ගැනීමටත්, දුක් සහිත සසර ගමනින් එතෙර වී ලබන උතුම් නිර්වාණ සම්පත් සාධනය කර ගැනීමටත්, හේතුවන උතුම් හැසිරීමක් වන්නේ ම ය.

දහම පහනකි

 

දහම පහනකි 

" ධර්මයම පහුරක් කොට ගත යුතු ය. ධර්මයම ප්‍රදීපයක් කොට ගත යුතු ය. සත්වයා නිරන්තරයෙන් ගෙන යා නොහැකි දේ උදෙසාම වෙහෙසෙති. සටන් කරති. තමනට තමන්ගෙ ශරීරයවත් හිමි නොවුණ කල්හි කුමන සැපතක් ද? සියල්ල මිත්‍යාවකි. මායාවකි."

ධර්මය යනුවෙන් හැඳින්වෙන්නේ සතර මඟ, සතර ඵල හා නිවන යන නවලෝකෝත්තර ධර්මය හා බුදුරජාණන් වහන්සේ විසින් අවුරුදු 45 ක් තිස්සේ ලෝක සත්වයාට දේශනා කළ සූත්‍ර, විනය හා අභිධර්මය යන ත්‍රිපිටකය ඇතුළු වු දස වැදෑරුම් ධර්මය යි. 

එම උතුම් ශ්‍රී සද්ධර්මය පර්යාප්ත , ප්‍රතිවේදය යනුවෙන් ද කොටස් වේ. එයින් පර්යාප්ති නම් සූත්‍ර, විනය හා අභිධර්මය යි. ප්‍රතිපත්ති , ප්‍රතිවේධ යනුවෙන් ද කොටස් වේ. ප්‍රතිපත්ති යනු සතර අපායෙන් මිදීම පිණිසත්, දිව්‍ය මානුෂික සැප සම්පත් ලැබීම පිණිසත් පිරිය යුතු ශාසනික ප්‍රතිපත්ති යි. ප්‍රතිවේධ වන්නේ සතර මඟ. සතර ඵල හා නිවන යන නවලෝකෝත්තර ධර්මය යි. 

දානයන් ගත් කල්හි ආමිස දානය, අභය දානය, ධර්ම දානය වශයෙන් කොටස් කිරීමට පුළුවන. ඒ අතරින් ධර්ම දානය ම වැදගත් වන බව බුද්ධ දේශනය යි. කෙනෙකුට අන් දාන ලේසියෙන්, පහසුවෙන් හා අවශ්‍යතාවට අනුව සිදු කළ හැකි වුව ද, ධර්ම දානය එසේ කළ නොහැක්කකි. 

බුදුරජාණන් වහන්සේ ධම්ම පදයෙහි තණ්හා වග්ගය තුළින් “සබ්බ දානං ධම්ම දානං ජිනාති” යනුවෙන් දේශනා කළේ අන් සියලු දානයන් අභිබවා ධර්ම දානය ජය ගන්නා බවයි. එසේ නම් එවැනි උතුම් දානයක් සිදු කිරීම හැම කෙනෙකුටම කළ නොහැක්කකි. බොහෝ දෙනෙක් එය සිදු කළ ද එය සිදු කරන්නේ ලාභ අපේක්ෂාවෙන් හෝ කීර්ති ප්‍රශංසා බලාපොරොත්තුවෙන් හෝ අනෙකා පරදා අත්තුක්කංසන පරවම්බන ආකල්පයෙන් ය. එසේත් නොමැතිනම් තරගකාරි ස්වභාවයකිනි. නමුදු ධර්ම දානය සිදු කිරීමෙන් ලැබෙන ප්‍රතිඵලය නිරාමිස පී‍්‍රතියක්ම විය යුතු ය. එය ආවාට ගියාට සිදු කළ නොහැක්කකි. 

ධර්ම දානය වාචික හෝ ලිඛිත යන මාධ්‍යයෙන් සිදු කළ හැකි ය. වාචික වශයෙන් ගත් කල්හි බොහෝ දුරට ධර්ම දේශනා ක්‍රම ඔස්සේ ධර්මය බෙදා දීමට පුළුවන. එවිට ශ්‍රාවක පිරිසක් ද බිහි වනු ඇත. කාලීන වශයෙන් අද ඇතැම් තැනෙක “ධර්මය” ධර්ම දානයක් වශයෙන් සිදු කරන්නේ ද යන්න ප්‍රශ්නයකි. කීයෙන් කී දෙනෙක් එම ධර්මය ග්‍රහණය කර ගන්නේ ද යන්න පිළිබඳ සිතීමෙන් සෑහීමකට පත් වීමට නොහැක. එයට හේතුව එය ධර්ම දානයක් වශයෙන් සිදු නොවීම නොවේ ද? වරක් උදායි හිමියන් විසින් පිරිසකට දම් දෙසන අවස්ථාවක දී ආනන්ද හිමි ඒ බව බුදු හිමිට දැන්වූහ. එවිට බුදුහිමි අන්‍යයන් ට ධර්මදානය සිදු කිරම පහසු කටයුත්තක් නොවන බවත්, ඒ සඳහා කරුණු පහක් පිළිපැදිය යුතු බවත් දේශනා කළහ. එම කරුණු පහනම්, 

1. අනුපිළිවෙළින් කතාවක් කරන්නෙමි’යි මෙරමාහට දම් දෙසිය යුතු ය. 

2. ඒ ඒ අර්ථයට සෑහෙන කරුණු දක්වා කරන කථාවක් කරන්නෙමියි මෙරමා හට දම් දෙසිය යුතු ය.

3. අනුකම්පා නිසා කරන කථාවක් කරන්නෙමි’යි මෙරමාහට දම් දෙසිය යුතු ය 

4. ආමිසයක් බලාපොරොත්තු නොවන කථාවක් කරමි’යි මෙරමාහට දම් දෙසිය යුතු ය. 

5. අත්තුක්කංසන පරවම්භනාදියෙන් තමාගේ හා මෙරමාගේ ගුණ නොනසන කථාවක් කරමි’යි මෙරමාහට දම් දෙසිය යුතු ය. 

ධර්ම බෙදා දෙන ඇතැම් අය තුළ මෙම ක්‍රමවේදයන් පවතී ද යන්න සැක සහිත ය. ගුවන් විදුලිය, රූපවාහිනිය තුළින් උදේ සවස ධර්ම දේශනා සිදු කළ ද ඇතැම්විට සැබෑ ධර්ම දානයක් සිදු නොවේ. 

අනෙක් ධර්ම දානය ලබා දෙන ක්‍රමවේදය වන්නේ ලිඛිත මාධ්‍යය යි. ලේඛකයන් බිහිවන විට පාඨකයන්ද බිහි වේ. ධර්මය අධ්‍යයනය කර ඒවා පාඨකයාට වැටහෙන අයුරින් ලිහිල් බසින් පුවත්පත්, සඟරා. පුස්තක මාර්ගයෙන් ධර්ම දානය සිදු කළ හැකි ය. ධර්ම දේශනා ක්‍රමවේදයටත් වඩා අසීරු කටයුත්තකි. ලිපි ලිවීම ඒවා ටයිපින් කිරීම, දෙතුන් වතාවක් වැරැදි හැදීම, තැපැල් කිරීම, ෆැක්ස් ,ඊමේල් ආදි ක්‍රම වලින් යැවීම ආදි විශාල කැපකිරීමක් ඒ සඳහා කළ යුතු ය. එයද අද සමාජය තුළ බොහෝ ගිහි පැවිදි දෙපක්ෂය තුළින්ම සිදු කරනු ඇත. 

ධර්ම දානය සියලු දානයන් අභිබවා ජය ගන්නවා යන්න සත්‍යයකි. එය සත්භාවයෙන්, පරිත්‍යාගයෙන් සිදු කරන්නා එම ජයග්‍රහණය භුක්ති විඳිනු ඇත. එය බාහිර ධන සම්පත් ,වත් පොහොසත්කම් අනුව තුලනය කළ නොහැක්කකි. 

ද්වේෂය තිබීම තුළින් ධර්ම දානය කළ නොහැක. යමෙක් තව කෙනෙක් ධර්මදානය සිදු කරනවා දැක ඔහු පැරද විය යුතුය’යි සිතා දැඩි තරහෙන් වරක් දෙකක් ධර්මදානය කළ ද එය ප්‍රතිපත්තියක් වශයෙන් සිදු නොවනු ඇත. එයට හේතුව ඔහුගේ අරමුණ අනෙකා පැරදවීම හෝ මමත් ධර්ම දානය කළා හෝ කරනවා කියා ඇති කර ගන්නා වෛර චේතනාව යි. 

මෝහය නොහොත් මෝඩකම දැඩිව තිබුණහොත් එවැන්නන්ට ද ධර්ම දානය කළ නොහැකි ය. ඔවුන් නිතරම සිතන්නේ ඕවා කිරීමෙන් ඇති ඵලය කුමක් ද ආදි වශයෙන් ඒකට යොදන කාලයත් පංච ඉන්ද්‍රියන්ගේ සුඛ විහරණය සඳහාම යොදති. 

ධර්ම දානය සිදු කිරීමේ දී කාලය කැප කිරීම අවශ්‍ය වේ. කාලය ඕනෑම කෙනෙකුට වටිනාම දෙයකි. බුදු හිමි ද දවස කොටස් හතකට බෙදාගෙන කාලය අපතේ නොයන අයුරකින් ලෝක සත්වයා සුවපත් කිරීමට වෙහෙසුණේ කාලයේ වටිනාකම හඳුනාගෙන ය. 

අපට නිදාගැනීමට හෝ විවේක ගැනීමට හෝ නිකරුණේ කාලය කා දැමීමට හෝ තිබෙන කාලයෙන් කොටසක් අන්‍යයාගේ යහපත වෙනුවෙන් පරිත්‍යාග කිරීමට හැකිනම් එය මොන තරම් වටින්නේ ද? සැබෑ ලෙස ධර්ම දානය සිදු කරන්නන් තුළින් ඒ දේ සිදුවනු ඇත. මිනිසුන්ට කාලය මදි කියා කියන්නේ තමන්ගේ ශරීරය පෝෂණය කිරීමට හෝ ශරීරය වටා ගොඩනැගුණු භෞතික සම්පත් රැස් කිරීමට ය. එවැනි සමාජයක යමෙක් තමන්ට නින්දට හෝ තියෙන කාලයෙන් පැය දෙක තුනක් දෛනිකව ලෝක සත්වයාගේ යහපත උදෙසා කැප කරන්නේනම් ඔවුනට ධර්ම දානයෙන් ජය ගැනීමට පුළුවන්කමක් ඇත. විවිධ දානාදි දීමෙන් බොහෝ දුරට නැති ගුණ වර්ණනාත්මකව දේශකයන් තුළින් ශ්‍රවණය කොට කෙනෙක් මාන්‍යයක් ඇති කර ගනිති. නැතිනම් තම නම කොහේ හෝ පුවරුවක් මත ලියා ගනිති. නැත්නම් අන් මිනිසුන් අතර උස් අසුනක වාඩි වි අත්තුක්කංසන පරවම්භනය සිදු කර ගනිති. ආමිස දානයන් ද සැබෑ ලෙස කරන්නේනම් එයින් පින්සිදු වනු ඇත. අද යන රටාවයි මේ මතක් කළේ. ඒ සියලුම දානයන් වලට වඩා ධර්ම දානයම උතුම් වන්නේ ඇයි ද යන්න මෙම ගාථාව තුළින් පැහැදිලි වනු ඇත. 

ධම්මං විනා නත්ථී පිතාච මාතා 
තමෙව තාණං සරණං පතිට්ඨා 
තස්මාහි භො කිච්ච මඤ්ඤප්පහාය 
සුනාථ ධාරෙථ චරාථ ධම්මේ 

(ධර්මය හැර සත්වයනට මවෙක් පියෙක් නැත. ඒ ධර්මයම සත්වයන්ට ආරක්ෂාව ය, පිහිට ය, එබැවින් අන් සියලු වැඩ නවත්වා ඒ දහම අසන්න, ධාරණය කර ගන්න, එම ධර්මයෙහි හැසිරෙන්න)

ඒ අනුව ධර්මයම පහුරක් කොට ගත යුතු ය. ධර්මයම ප්‍රදීපයක් කොට ගත යුතු ය. සත්වයා නිරන්තරයෙන් ගෙන යා නොහැකි දේ උදෙසාම වෙහෙසෙති. සටන් කරති. තමනට තමන්ගෙ ශරීරයවත් හිමි නොවුණ කල්හි කුමන සැපතක් ද? සියල්ල මිත්‍යාවකි. මායාවකි. ඉන්ද්‍රියන් පෝෂණය කිරීමටම වෙහෙසෙති. භෞතික සම්පත් සමඟම ගැටෙති. ඒවා ඔස්සේ නිරන්තරයෙන් රාග, ද්වේෂ, මෝහ, ව්‍යාධි, ජරා, මරණ, සෝක, පරිදේව, දුක්ඛ, දෝමනස්ස, උපායාස ආදි එකොළොස් ගින්නටම හසු වී දැවි දැවි පිච්චි පිච්චි කල් ගෙවති.

එවැනි පරිසරයක් තුළ කෙනෙකු තම සුඛ විහරණයෙන් කොටසක් නොකඩවා අන්‍යයා වෙනුවෙන් කැප කිරීමට හැකිනම් එවැනි ඇත්තෝ තරමක් දුරට හෝ සැනසීම ලබන්මෝ වෙති. ඒ සඳහා ධර්ම දානය සිදු කිරීම ඉතා වැදගත් සත්ක්‍රියාවකි. එතුළින් ලැබෙන නිරාමිස පී‍්‍රතිය වෙන කිසිවකින් ලැබිය නොහැක. එතුළින් ලැබෙන විශ්ව ශක්තිය , ආරක්ෂාව, විශ්වාසය වෙන කිසිවකින් ලැබිය නෙැහැක. ඒ අනුව සියලු දානයන් පරදවා ධර්ම දානයම ජය ගන්නා බව සිතට ගෙන සැබෑ ලෙස ධර්ම දානය සිදු කිරීමට සියල්ලෝ ම වෙහෙසෙත්වා.

විතක්ක චක්කය:

 

විතක්ක චක්කය:

විතර්ක පිළිබඳව කියන කතාව

සමුදය සත්‍ය පිළිබඳ කතා කරන විට තණ්හාව ගැන විශේෂයෙන් කිව යුතු යි. සමුදය යන්නෙහි තේරුම දුක් රැස් කරන්නේ ය යනු යි. එලෙස දුක් රැස් කරන ක්‍රම හැටක් සමුදය සත්‍යයේ දී විස්තර කරනවා. චක්‍ර දහයක් තියෙනවා. මෙවර සඳහන් කරන්නේ විතක්ක චක්කය යි. එනම්, විතර්ක පිළිබඳව කියන කතාව යි. 

බුදුරජාණන් වහන්සේගේ මුලු මහත් ධර්මය ම අවබෝධ කරගන්නට අනිවාර්යෙන් තණ්හාව නැති කළ යුතු යි. තණ්හාව තියාගෙන කුමන දෙයකවත් දියුණුවක් ලැබිය නො හැකි යි. අධ්‍යාත්මිකව බාහිරව දියුණුවක් ලබන්න බැහැ. ලෝකයේ නැවත, නැවත සත්ත්වයා උපදින්නේ කුමක් නිසාදැ’යි කවුරු හෝ විමසුවොත් තනි පිළිතුරක් දෙන්න තණ්හාව නිසා යනුවෙන්. සත්ත්වයා නැවත නැවත, උපත ලබන්නේ තණ්හාව නිස යි. උපත ලබා ප්‍රතිසන්ධි සිතට අනතුරුව ලෝභ ජනනයක් ප්‍රථමයෙන් හට ගන්නවා. ඒ භවයට ඇති ආසාව නිස යි. ලෝභය හෙවත් තණ්හාවෙන් පටන් ගෙන සිත විවිධ අරමුණු ඔස්සේ ගමන් කරයි. ඇස , කන, නාසය, දිව, සිරුර, සිත ආදිය ප්‍රධාන ආයතන හය ඔස්සේ වැඩ කරනවා. එයට බාහිර වශයෙන් රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්පර්ශය , ධම්ම ආදී වශයෙන් ආයතන හයක් තිබෙනවා. ගොදුරු වන ඒවා. ඒ සියල්ලෙන් ම සිදු වන්නේ නුවණ පාවිච්චි නොකර තණ්හාව, තරහව ආදී පව් හටගන්නා බව යි. නුවණින් ආයතන ක්‍රියාත්මක කළොත්, කුසල් උපදවා ගන්න පුළුවන්කම තියෙනවා, පව් හටගන්නවා, තණ්හාව යට වෙනවා. 

බුදුරජාණන් වහන්සේ විතර්ක චක්කයෙන් පහදා දුන්නේ තමන්ගේ චිත්ත සන්ථානයට හට ගනු ලබන , පහළ වනු ලබන විතර්ක සම්බන්ධයෙනි. තමන්ගේ චිත්ත සන්ථානයේ පහළ වන විතර්ක සම්බන්ධයෙන් විතක්ක චක්කය පැහැදිලි කර තිබෙන්නේ. විතර්කය ලෝකයේ රූපය කෙරෙහි පැවැති විතර්කය වශයෙන් සලකනවා. රූපය ගැන පහළ වන විතර්කය යි. එවිට මේ රූප විතක්කය ප්‍රිය වූ ස්වභාවය ඇත්තේ ය යනුවෙනි. මධුර වූ ස්වභාවය ඇත්තේ ය. මෙහි ම තෘෂ්ණාව උපන්නේය. මේ තෘෂ්ණාව මෙහි බැසගෙන සිටින්නේ ය යනුවෙන් දැනගත යුතු යි. 

එවිට විතර්කය පිළිබඳව කල්පනා කරන විට, අරමුණු ගැනීම කියන දෙය යි. එවිට රූපය පිළිබඳ අරමුණු ගන්නා බවයි. රූපයක් දුටු විට කවර හෝ අරමුණක් සිතෙහි පහළ වෙයි. එය හොඳ යි, මිහිරි යි, ප්‍රිය මනාප යි යනුවෙන් ගත්විට තණ්හාව හට ගනියි. ඒ තණ්හාව දිගින් දිගට ම දිගින් දිගට ම ගෙන යනවා. ශබ්දය පිළිබඳව , ගන්ධය පිළිබඳව, රස පිළිබඳ , ස්පර්ශය පිළිබඳ ව ධම්මාරම්මණ පිළිබඳව ද කිව යුතු වන්නේ මේ කරුණු ටිකම යි. එලෙස ගන්නා අරමුණු තෘෂ්ණා සහගත ව ගැනීමයි මෙයින් ප්‍රකාශ කරන්නේ. එවිට මේ විතර්ක හයෙනුත් තෘෂ්ණාව උපත ලබන බවයි, මෙයින් පවසන්නේ. 

රූප විතර්ක, ශබ්ධ විතර්ක, ගන්ධ විතර්ක, රස විතර්ක, ස්පර්ශ විතර්ක , ධම්ම විතර්ක හයෙන් තණ්හාව හට ගනියි. ඒ නිසා එයට සමුදය සත්‍ය යනුවෙන් පැහැදිලි කරනවා. ඒ නිසා අප සමුදය සත්‍ය විශේෂයෙන් දැනගත යුතු වෙනවා. මෙනෙහි කරන විට රූප විතර්කය, මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි. එමනිසා රූප විතක්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. එමනිසා රූප විතර්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. යනුවෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි. ශබ්ද විතර්කය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා ශබ්ද විතර්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි, යනුවෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි. ගන්ධ විතර්කය මම නො වෙයිි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා ගන්ධ විතර්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. රස විතර්කය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා රස විතර්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි, යනුවෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි. ස්පර්ශ විතර්කය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා ස්පර්ශ විතර්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්මයි යනුවෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි. ධම්ම විතර්කය මම නො වෙයි, මගේ නො වෙයි, මගේ ආත්මය නො වෙයි, එමනිසා ධම්ම විතර්කය අනිත්‍ය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි, යනුවෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි. 

මේ හය කෙසේ හෝ හොඳ අවබෝධයෙන් අනිත්‍ය , අනාත්ම වශයෙන් මෙනෙහි කරද්දී තණ්හාව යටවී , අලෝභ චේතනාව හට ගනි යි. එයයි බලාපොරොත්තු වන්නට අවශ්‍ය වන්නේ. තණ්හාව නැති කළ යුතු යි. අලෝභ චේතනාව උත්පාදනය කළ යුතු යි. දුක්ඛ සත්‍ය අවබෝධ කරගැනීමට මහන්සි ගත යුතු යි. එහෙම නැතිනම් තණ්හාවෙම ගිලීගෙන සිටියොත්, දියුණුවක් ලබන්නට පුළුවන්කමක් නැහැ. ඒ නිසා බුදු දහමේ උගන්වන ක්‍රම බොහොම සාර්ථක යි. සෑම දෙයකින්ම උගන්වන්නේ නිවන දෙසට ම යන ක්‍රම යි. සෑම දෙයක්ම නුවණින් කල්පනා කර, නුවණින් මෙනෙහි කර, කටයුතු කරන්න කියන, දේශනය යි, ලබා දෙන්නේ.