Na Uyane Ariyadhamma Thero

 

 

පස්වන අසංයත ලෙස පිරිකර පරිහරණය කළ භික්‍ෂුවගේ වස්තුවයි. 

මාවමඤ්ඤෙථ (මාප්පමඤ්ඤෙථ (සී. ස්‍යා. පී.)) පාපස්ස, න මන්තං (න මං තං (සී. පී.), න මත්තං (ස්‍යා.)) ආගමිස්සති;

උදබින්දුනිපාතෙන, උදකුම්භොපි පූරති;

බාලො පූරති (පූරති බාලො (සී. ක.), ආපූරති බාලො (ස්‍යා.)) පාපස්ස, ථොකං ථොකම්පි (ථොක ථොකම්පි (සී. පී.)) ආචිනං.

ඒ (සුලුවූ අකුශල කර්මය) (විපාකදීම වශයෙන්) නොඑන්නේයයි අකුශල කර්මය සුලුකොට නොසිතන්නේය. (අකුශල කර්මය ස්වල්පයයි නොසිතන්නේය) (එක එක) දිය බිඳ වැටීමෙන් දිය බඳුන යම්සේ පිරේද, එමෙන්ම මඳ මඳ කොටද පව් රැස් කරන අඥානතෙම අකුශලයෙන් පිරෙයි.

මාප්පමඤ්ඤෙථ පාපස්ස ආදි මේ ධර්මදේශනාව බුදුරදුන් දෙව්රම වාසයකරන කාලයෙහි අසංයතව පිරිකර පාවිච්චිකරන එක් භික්ෂුවක් නිමිති කරගෙන දේශනා කරනලදි.

ඒ භික්‍ෂුව ආරාමයෙහි ඇති ඇඳන්පුටු ඇතිරිලි ආදි පිරිකර එළියට ගෙනවුත් ඒවා පරිහරණය කොට එහිම දමා එයි. ඒවා වැස්සට තෙමෙමින් අව්වට වියළෙමින් වේයන් මීයන් ආදීන් විසින් කනු ලබමින් විනාශවෙයි. හෙතෙම, සෙසු භික්‍ෂූන් විසින්, ඇවැත්නි මේ පිරිකර පරෙස්සම් කළයුතු නොවේදැයි කීකල්හි, ඇවැත්නි මම සුළුදෙයක් පමණක් ගතිමි. ඒවාට සිත්පිත් නැතැයි කියමින් නැවත නැවතත් එසේම කරයි. භික්‍ෂූහු ඔහුගේ ඒ ක්‍රියාව බුදුන්ට දැන්වූහ. බුදුරජාණන්වහන්සේ ඒ භික්‍ෂුව කැඳවා මෙය සැබෑදැයි ඇසූහ. ඔහු බුදුන් එසේ ඇසුවත්, මේ කුඩා වරද ගැන බුදුරදුන් මෙසේ අසන්නේ ඇයි? මේවා සිත්පිත් නැති ද්‍ර‍ව්‍යයයි කියා අවමානයෙන් ඇසීය.

ඉන්පසු භාග්‍යවතුන්වහන්සේ, මහණ, භික්‍ෂූන් විසින් මෙසේ නොකළ යුතුය. පව්කම කුඩායයි ගණන් නොගෙන සිටියයුතු නොවෙයි. ඉඩ ඇති තැනක උඩුකුරුව තැබූ කළය වැසි වසින විට එක බින්දුවකින් නොපිරුණත් නැවත නැවතත් වැසි වසිනවිට පිරෙන්නේමය. මේ ලෙසින් පව්කරන පුද්ගලයා ක්‍ර‍මයෙන් පව් රැසක් කරගන්නේයයි වදාරා අනුසන්ධි ගළපා දහම්දෙසමින් මේ ගාථාවද වදාළහ:

එය කුඩා වරදකි

පලයක් එයින් නොලැබේ

යනුවෙන් සිතාගෙන

සුළු වරදවුව නොකරනු

බිංදුව බැගින් වැගිරෙන

ජලය කළයක් පුරවයි

එහි මාප්පමඤ්ඤෙථ යනු අවමන් නොකළයුතුය. පාපස්ස යනු පාපයයි. න මන්තං ආගමිස්සති යනු මා කෙළේ කුඩා වරදකි. මෙය පැසවා ගොස් කවදා නම් විපාක දෙන්නේදැයි කියමින් අවමන් නොකළයුතුය යන අර්ථයයි. උදකුම්භොපි යනු වැසි වසිනවිට මුව උඩුකුරුව තැබූ කළය වැනි භාජනයකට එක එක දියබිංදුව බැගින් වැටී ක්‍ර‍මයෙන් පිරීයයි. මෙසේ මෝඩ පුද්ගලයා ටිකටික කරන පව් රැස්කරමින් වර්ධනය කරමින් පව් රැසක් පුරවා ගන්නේය යන අර්ථයයි.

දේශනා කෙළවර බොහෝ අය සෝවාන්ඵලාදියට පැමිණියාහුය. ශාස්තෘන්වහන්සේත්, අභ්‍යවකාශයෙහි නිදාගැනීමට එලූ ඇතිරිල්ල මුලින් තිබූ ආකාරයට එය තැන්පත් නොකොළොත් මෙනම් වරදට හසුවන්නේයයි ශික්‍ෂාපද පැනවූහ.

Na Uyane Ariyadhamma Thero

 

Na Uyane Ariyadhamma Thero

 

Na Uyane Ariyadhamma Thero

 

1.68 Ekudāniya Theragatha

ජටා සූත්‍රය

‘‘අන්තො ජටා බහි ජටා, ජටාය ජටිතා පජා;

තං තං ගොතම පුච්ඡාමි, කො ඉමං විජටයෙ ජට’’න්ති.

‘‘සීලෙ පතිට්ඨාය නරො සපඤ්ඤො, චිත්තං පඤ්ඤඤ්ච භාවයං;

ආතාපී නිපකො භික්ඛු, සො ඉමං විජටයෙ ජටං.

‘‘යෙසං රාගො ච දොසො ච, අවිජ්ජා ච විරාජිතා;

ඛීණාසවා අරහන්තො, තෙසං විජටිතා ජටා.

‘‘යත්ථ නාමඤ්ච රූපඤ්ච, අසෙසං උපරුජ්ඣති;

පටිඝං රූපසඤ්ඤා ච, එත්ථෙසා ඡිජ්ජතෙ (විජටෙ (ක.)) ජටා’’ති.

මා විසින් මෙසේ අසන ලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත් නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසන සේක.

එකල වනාහි එක්තරා දෙවියෙක් රෑ පළමු දසපැය ඉක්ම ගිය කල්හි බබළන ශරීර ශෝභා ඇත්තේ සියළු ජේතවනය බබුළුවා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ, එකත්පසෙක සිටියේය.

එකත්පසෙක සිටි ඒ දෙවිතෙම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයෙහි මේ ගාථාව කීයේය:

“ඇතුළතද අවුල්ය. පිටතද අවුල්ය. සත්ත්‍ව සමූහයා අවුලෙන් බැඳුණේය. ගෞතමයන් වහන්ස, කවරෙක් මේ අවුල බේරිය හැකි වන්නේද? එය ඔබ අතින් විචාරමි”

(භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙසේ වදාළ සේක:)

“නුවණැති යම් කෙනෙක් ශීලයෙහි පිහිටා, චිත්තයත් (සමාධියත්), ප්‍රඥාවත් (විදර්‍ශනාවත්) වඩන්නේද, කෙලෙස් තවන වීර්‍ය්‍ය උැති, ස්ථානොචිත ප්‍රඥාවෙන් යුක්තවූ (සසර බිය දක්නා ගති ඇති) ඒ භික්‍ෂු තෙම මේ අවුල බේරිය හැකි වන්නේය.

“රාගයත්, ද්වේෂයත්, අවිද්‍යාවත් යම් කෙනෙකුන් විසින් දුරලන ලද්දාහුද, ඔවුහු ආශ්‍රව (කෙලෙස්) දුරලූ රහත්හු වෙති. ඔවුන් විසින් මේ අවුල ලිහන ලදී.

“යම් තැනෙක නාමයත්, රූපයත් නොඉතිරිවම නිරුද්ධ වේද, කාම භවයත්, රූප භවයත් අරූප භවයත් නැසේද එතැනදී මේ අවුල සිඳීයෙයි.”