Friday, July 30, 2021

ප්‍රතිපදා සූත්‍රය

 


ප්‍රතිපදා සූත්‍රය  

3

මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත් නුවර සමීපයෙහිවූ ජේතවනයෙහි අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ආරාමයෙහි වැඩවසන සේක. එහිදී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ‘මහණෙනි’යි කියා භික්ෂූන් ඇමතූහ. ‘ස්වාමීනි’යි කියා ඒ භික්ෂූහු භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උත්තර දුන්හ. (එවිට) භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය වදාළ සේක.

‘මහණෙනි, වැරදි පිළිවෙත හා හරි පිළිවෙත දේශනා කරන්නෙමි. එය අසව්, හොඳින් මෙනෙහි කරව්, කියන්නෙමි’යි (වදාළ සේක.) “එසේය ස්වාමීනි,” කියා භික්ෂූහු භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උත්තර දුන්හ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය වදාළ සේක.

“මහණෙනි, වැරදි පිළිවෙත නම් කවරේද? මහණෙනි, අවිද්‍යාව නිසා සංස්කාරයෝද, සංස්කාරයන් නිසා විඤ්ඤාණයද, විඤ්ඤාණය නිසා නාමරූපද, නාමරූප නිසා සළායතනද, සළායතන නිසා ස්පර්ශයද, ස්පර්ශය නිසා වේදනාවද, වේදනාව නිසා තණ්හාවද, තණ්හාව නිසා උපාදානයද, උපාදානය නිසා භවයද, භවය නිසා ජාතිය (ඉපදීම) ද, ජාතිය නිසා ජරා, මරණ, ශෝක, පරිදේව, දුක් දොම්නස් සහ උපායාසයෝ ඇතිවෙත්. මෙසේ මේ සියලු එකම දුක් ගොඩ ඇතිවේ. මහණෙනි, මෙය වැරදි පිළිවෙත යයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි, හරි පිළිවෙත කවරීද? අවිද්‍යාවම මුළුමනින් නැතිවීමෙන් සංස්කාරයෝ නැතිවෙත්. සංස්කාර නැතිවීමෙන් විඤ්ඤාණය නැති වෙයි. විඤ්ඤාණය නැතිවීමෙන් නාමරූප නැතිවෙයි. නාමරූප නැතිවීමෙන් සළායතන නැතිවෙයි. සළායතන නැතිවීමෙන් ස්පර්ශය නැති වෙයි. ස්පර්ශය නැතිවීමෙන් වේදනාව නැතිවෙයි. වේදනාව නැතිවීමෙන් තණ්හාව නැතිවෙයි. තණ්හාව නැතිවීමෙන් උපාදානය නැතිවෙයි. උපාදානය නැතිවීමෙන් භවය නැති වෙයි. භවය නැතිවීමෙන් ජාතිය නැතිවෙයි. ජාතිය නැතිවීමෙන් ජරා, මරණ, ශෝක, පරිදේව, දුක්, දොම්නස් සහ උපායාසයෝ නැතිවෙත්. මෙසේ මේ සියලු (එකම) දුක් ගොඩ නැතිවේ. මහණෙනි, මෙය හරි පිළිවෙත යයි කියනු ලැබේ.


Thursday, July 29, 2021

නා උයනේ ශ්‍රී අරියධම්ම මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ ස්වයං කථිත චරිත කථාව -03

 නා උයනේ ශ්‍රී අරියධම්ම මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ ස්වයං කථිත චරිත කථාව -03:



ඔය උතුරන තරමට වතුර පිරිලා පින්කමට වැස්ස නතර වුණා

ස්වාමීන් වහන්සේ ගේ ඒකායන අධිෂ්ඨානය වූ පැවිදි බව කෙසේද? සිදුවුණේ,


“ඔය අතර පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ නියම කළා මාර්තු 27 මහණ පින්කම යෙදෙනවා කියලා. මම පියතුමාට දැනුම් දුන්නා. අපේ පියතුමා අවශ්‍ය සියලු දේ සූදානම් කරගෙන තවත් හතරදෙනෙකුත් සමඟ පැවිදි පින්කමට පෙර දින ආවා. බෝධිරක්ඛිත ස්වාමීන් වහන්සේත් වැඩියා. නාගොල්ල ආරණ්‍යයේ වැඩසිටිය කනංකේ මුදිත ස්වාමීන් වහන්සේත් වැඩියා. උන්වහන්සේ මට සිවුරු පිරිකර සකස්කර දෙන්න උපකාර කළා. ඒ කාලේ ස්වාමීන් වහන්සේලා හත්අටනමක් ගල්දූවේ වැඩ හිටියා. මාර්තු 27 උදේ ධම්මාවාස ස්වාමීන් වහන්සේ මගේ හිසකෙස් බා දුන්නා. වනරතන ස්වාමීන් වහන්සේ සිවුරු පඬු පොවලා සකස් කරලා දුන්නා. ඉතින් හැමෝම පිහිට වුණා. මහණ පින්කම උදේ 8.30 ට පමණ ආරම්භ වුණා. අපි තුන් දෙනෙක් හිටියා මහණ වෙන්න. වයසක දෙදෙනෙකුයි, මමයි. මම වයසෙන් අඩුයි. වයස දහඅටවත් පිරිල නෑ. එතැන වැඩ සිටියා ගරු කටයුතු ස්වාමීන් වහන්සේලා කිහිප නමක්. මහෝපාධ්‍යයන් වහන්සේ (පූජනීය මාතර ඤාණාරාම මාහිමි) පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ (පූජනීය කඩවැද්දුවේ ජිනවංස මාහිමි) ගැටමාන්නේ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ (පූජනීය ගැටමාන්නේ විමලවංස මාහිමි) පහතමුල්ලේ පියදස්සී පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ, වලස්මුල්ලේ ඤාණාවාස ස්වාමීන් වහන්සේ හා ආරණ්‍යයෙහි වැඩසිටිය අනෙකුත් ස්වාමීන් වහන්සේලා පැවිදි පින්කමට සහභාගී වුණා. මගේ සිවුරු පටිය බැන්දේ මහෝපාධ්‍යයන් වහන්සේ යි. වැඩි දායක පිරිසක් හිටියේ නෑ. ගල්දූවේ මූලික දායක මාතාව වූ සමලින් වික්‍රමරත්න සේනානායක මෑණියෝ කියලා තියෙනවා. මේ පොඩි හාමුදුරුවන්ට ඉගැන්වීමේ කටයුතු සඳහා සියලු දේ බාර ගන්නවා කියලා. දින කිහිපයකින් නා උයනේ අරියධම්ම යන නම ලැබුණා. ඔය විදිහට මා බලාපොරොත්තු වූ සසුන් පැවිද්ද සිද්ධ වුණා. දිනය 1957 මාර්තු 27 යි.


ඇදුරු පෙළපත

පූජනීය අරියධම්ම ස්වාමීන් වහන්සේගේ උපාධ්‍යාය ස්වාමීන් වහන්සේ වූයේ අතිපූජනීය මාතර සිරි ඤාණාරාම මාහිමිපාණන් වහන්සේ ය. ආචාර්ය වූවෝ අතිපූජනීය කඩවැද්දුවේ සිරි ජිනවංස මාහිමිපාණන් වහන්සේ ය. මේ දෙනම වහන්සේ ශ්‍රේෂ්ඨ ඇදුරු පරපුරක යතිවරු වූහ.


ශ්‍රී ලංකා රාමඤ්ඤ මහා නිකාය පිහිටුවා වදාළ අඹගහවත්තේ මහානායක මාහිමිපාණන් වහන්සේ ප්‍රධාන රාමඤ්ඤ දේශයෙන් ගරු උපසම්පදාව ලැබූ සඟ පිරිසට නිශ්‍රයාචාර්ය වූයේ ද, ප්‍රථම උපාධ්‍යායන් වහන්සේ වූයේ ද අතිගරු වරාපිටියේ සිරි සුමිත්ත මහා ස්වාමීන්ද්‍රයන් වහන්සේ ය. ඒ මාහිමියන් වහන්සේ අපේ අතිගරු මාතර ඤාණාරාම ස්වාමීන් වහන්සේ ගේ ප්‍රාචාර්යයන් වහන්සේ වූහ. එම වරාපිටියේ මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ කිංකර ශිෂ්‍ය රත්නය වූ ද, ශ්‍රී ලංකා රාමඤ්ඤ මහා නිකායෙහි ප්‍රථම සඤ්ඤාලේඛකාචරිය වූ ද සුපුජ්‍ය මාතලේ අග්ගධම්මාලංකාර මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ විශිෂ්ට ශිෂ්‍යරත්නය වූවෝ අප ප්‍රධානාචාර්යයන් වහන්සේ ය. ගරු කටයුතු ඤාණාරාම මහෝපාධ්‍යායයන් වහන්සේ ශ්‍රී කල්‍යාණි යෝගාශ්‍රම සංස්ථාවේ ප්‍රධාන විනේතෘන් වහන්සේ වූහ. අනුරාධපුර හඳගල ආරණ්‍යාධිවාසීව වැඩ විසූ ධූතගුණධාරී අතිපූජ්‍ය පුලියංකුලමේ දීපංකර මාහිමියන් වහන්සේ ගේ හා අතිගරු අඹගහවත්තේ ඉන්ද්‍රාසභවරඤාණසාමි මහානායක මාහිමියන් වහන්සේගේ සුවච ශිෂ්‍ය වූවෝ අතිගරු වඳුරැස්සේ රතනජෝති මාහිමිපාණෝ ය. තත් ශිෂ්‍ය පූජ්‍යපාද කඩවැද්දුවේ සුගුණතිස්ස මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ තත් ශිෂ්‍ය ගරුතර කැකණදුරේ ශ්‍රී ආර්යවිලාසාසහ මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ දීප්තිමත් ශිෂ්‍ය රත්නය වූවෝ ශ්‍රී කල්‍යාණි යෝගාශ්‍රම සංස්ථා සමුත්පාදක හා ප්‍රධාන අනුශාසක අතිගරු කඩවැද්දුවේ සිරි ජිනවංස මහා ස්වාමීන්ද්‍රයන් වහන්සේ අප කථානායක මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ පූජ්‍යතර ආචාර්යයන් වහන්සේ වූහ.


අඹගහවත්තේ මාහිමිපාණන් වහන්සේගේ පුනර්ජන්මය කඩවැද්දුවේ මාහිමිපාණන් වහන්සේ යැයි සිතෙන තරමට කඩවැද්දුවේ ජිනවංස පඬිහිමිපාණන් ගේ සසුන් සේනාධිනායකත්වය ආශ්චර්යවත් ය.


හෙරණ බණ දහම් පුහුණුව

ස්වාමීන් වහන්සේ ගේ සාමණේර අවධිය ටිකක් විස්තර කළොත්...


“මා පැවිදි වී ගල්දූවේ ඉන්න ලැබුණේ දින තුනයි. නාථගණේ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ (ගැටමාන්නේ විමලවංස ස්වාමීන් වහන්සේ) අපත් සමඟ ඒ දින කිහිපය ගල්දූවේ වැඩ සිටියා. මාර්තු 29 සවස ගැටමාන්නේ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ මට කියනවා. මේ පොඩි නමට මං ඉන්න තැනට එන්න බැරිද? මම උගන්නන්නම් කියලා. මම කිව්වා. උපාධ්‍යායන් වහන්සේ අවසර දෙනවා නම් මම එන්නම් කියලා. පස්සේ කඩවැද්දුවේ ස්වාමීන් වහන්සේ සමඟ කතා කරලා අවසර ගත්තා.


පසුවදා පාන්දර 4.00 ට පමණ මගට දානෙ හදාගෙන ගැටමාන්නෙ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ වේරහැර සාසනයෝගී ස්වාමීන් වහන්සේ පැවිදි වූ නවක ස්වාමීන් වහන්සේ, අතුරුගිරියේ සුධම්මානන්ද ස්වාමීන් වහන්සේ, මමත් ඇතුළුව අපි පස් නමක් කැපකරුවෙකුත් සමග පිටත් වුණා. බසයෙන් කොළඹට පැමිණ කොටුව බෞද්ධ මන්දිරයෙන් දානය වළදා එයින් නාථගණ ආරණ්‍ය බලා පිටත් වුණා. නාථගණේට යනකොට සවස 5.00 විතර වුණා.


ගැටමාන්නේ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ මාව අවුරුද්දක් නවත්වාගෙන හොඳට ඉගැන්නුවා. මම ඒ කාලයේ භාවනාත් කරනවා. හොඳ සතියෙන් තමයි ඒ කටයුතු කළේ. සතිය හොඳින් පුරුදු කළ නිසා පාඩම් කිරීම බොහොම පහසු වුණා. ඒ කාලෙ මම මුළු පිරිත් පොතම පාඩම් කළා. සතිපට්ඨාන සූත්‍රය පාඩම් කළා. ධම්මපදය, බාලාවතාරය, සූත්‍ර සංග්‍රහය වගේ බොහෝ දේ පාඩම් කළා. හොඳට පාඩම් මතක හිටිනවා. ඉතින් ස්වාමීන් වහන්සේ අපට විශුද්ධි මාර්ගය ඉගැන්නුවා. පාලි භාෂාවත් ඉගැන්නුවා. මමයි, සුධම්මානන්ද ස්වාමීන් වහන්සේයි පමණයි ඉගෙන ගන්න සිටියෙ. සුළු පිරිසක් නො හිටියෙ. 1957 උපසම්පදා වුණු කිහිපනමක් ආරණ්‍යයට වැඩියා. ඒ ඇත්තන්ටත් අධ්‍යාපනය දෙන්න ලොකු ස්වාමීන් වහන්සේට සිදුවුණා. ඉතින් මට කාලෙ ටිකයි. ඒ ටික කාලයේ මම හොඳට අධ්‍යයන කටයුතු කරගත්තා.


ඇන්නර කුටිය කියලා ආරණ්‍යයේ ම ඈත කුටියක් තිබුණා. මම මාස 6 ක් ඒ කුටියේ විවේකීව වැඩ සිටියා. භාවනා කළා. ලොකු අත්දැකීම් එතන දී ලැබුණා. භාවනා කිරීමේ දී මට සුළු අසනීපයක් දැනුණා. පස්සේ නාථගණේ ලොකු ස්වාමීන් වහන්සේ කිව්වා පියාට දැනුම් දෙන්න කියලා.


පියතුමා පැමිණ මාත් සමඟ නාඋයනට ගියා. කසායක් දීලා බෙහෙතක් හදලා දුන්නා. ඒකෙන්ම සුව වුණා. ලොකු ස්වාමීන් වහන්සේ මට දැනුම් දුන්නා. ‘ආපසු එන්න’ කියලා. මම වැඩියා. ගියදාට පසුවදා එනම් 1958 මැයි 02 වෙනිදා අලව්වේ අශෝකාරණ්‍යයට වැඩියා. එහෙ නේවාසිකව වැඩ ඉන්න. එහෙ මම අවුරුදු දෙකක් ම ගැටමාන්නේ ස්වාමීන් වහන්සේගෙන් හොඳට ඉගෙන ගත්තා. කවුරුත් හිටියේ නෑ. මම විතරයි ශිෂ්‍යයෙකුට හිටියේ. ඒ කාලයේ මජ්ක්‍ධිම නිකායම කටපාඩම් කළා. බාලාවතාරය සම්පූර්ණ කළා. රූපසිද්ධිය පාඩම් කරමින් ඉගෙන ගත්තා. ලියන්න, කියන්න, දේශනා කරන්න වැඩි වැඩියෙන් පුහුණු වුණා. ඔය අතර ආරණ්‍යයෙන් බැහැර ධර්ම දේශනාවලටත් වැඩියා. පිරිස නැති නිසා. ඒ වගේම සිවුරු කපන්න, සිවුරු මහන්න පුරුදු වුණා. මම උපසම්පදාවෙන්න සුදුසු පාඩම් ඉගෙන ගත්තා. කංඛාවිතරණී මාතිකට්ඨකතාව සම්පූර්ණයෙන් ඉගෙන ගත්තා.


සිඛවළඳ, සිඛවළඳ විනිස සම්පූර්ණ කළා. ප්‍රාතිමෝක්ෂ සිකපද සතියකින් පාඩම් කරලා පාඩම් දුන්නා. මහකුඹුක්වැව උත්තරවංස ස්වාමීන් වහන්සේ ළඟ අභිධර්මාර්ථ සංග්‍රහය ටික කලක් ඉගෙන ගත්තා. ඔය අයුරින් සාමණේර කාලය අර්ථවත්ව ගත කළා.


උපසම්පදා ලාභය

ස්වාමීන් වහන්සේ උපසම්පදා වූ ආකාරය ගැන විස්තරයක් ලැබුණොත් හොඳයි


“ඔය අතර 1958 නොවැම්බර් 25 තිබුණා හදිසියේ යොදාගත්ත උපසම්පදා පින්කමක් නිමලව ඇටුල්ල ජාතස්සරයේ. ඒ සඳහා ගැටමාන්නේ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ ලිපියක් යැව්වා. මගේ නමත් යෝජනා කරලා. නමුත් ලිපිය ප්‍රමාදයක් හෝ වෙලා මගේ නම ඇතුළත් වී තිබුණෙ නැහැ. ඒ උපසම්පදා පින්කමට ගැටමාන්නේ ස්වාමීන් වහන්සේ වැඩියේත් නැහැ. ස්වාමීන් වහන්සේගේ අදහස ඉටු නොවූ නිසා, ඉන්පසු කඩවැද්දුවේ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ සමඟ කතා කරල අපි ඉන්න තැන උපසම්පදා පින්කමක් සංවිධානය කළා. රංවල ගම මැද්දෙන් යනවා කුඩා ඔය, එහි උදකුක්ඛේප විසිතුරු සීමා මාලකයක් දායක පිරිස සකස් කළා. උපසම්පදා පින්කම දවස්වල තද වර්ෂාව තිබුණා. නාථගණේ ලොකු ස්වාමීන් වහන්සේයි මමයි අපි දිනපතා වන්දනා කරන බෝධීන් වහන්සේ ළඟට ගිහිල්ලා පහන් දල්වල වැඳල කිව්වා. මේ මහ පින්කමක් තියෙනවා. වර්ෂාව වහාම නවත්වන්න කියල. වැස්ස සම්පූර්ණයෙන් නැවතුනා. ඔය උතුරන තරමට වතුර පිරිලා පාරවල් මඩවෙලා තිබුණේ.


1959 ජූලි මස 15 වෙනි බදාදා දින උපසම්පදාව සිදුවුණා. උපාධ්‍යායන් වහන්සේ වුණේ මඩවල ධම්මතිලක නිමලව ලොකු ස්වාමීන් වහන්සේ යි. මාතර ඤාණාරාම මහෝපාධ්‍යයන් වහන්සේ, කඩවැද්දුවේ පණ්ඩිත ස්වාමීන් වහන්සේ, ගැටමාන්නේ ස්වාමීන් වහන්සේ, මූනගම සිරිසුමන ස්වාමීන් වහන්සේ, දේවගොඩ මංගලසිරි ස්වාමීන් වහන්සේ යන පස්නම වරින් වර කර්ම වාක්‍ය දේශනා කළා. ගණ පූරක වශයෙන් ස්වාමීන් වහන්සේලා සත් විසි නමක් වැඩහිටියා. මමත් සමඟ තව සතර නමක් උපසම්පදා වුණා. බුලත්සිංහල විමලධම්ම හිමි, කෝදාගොඩ ජිනානන්ද හිමි, අහංගම විනීත හිමි, දැරණියගල මේඝිය හිමි යන සතර නමයි. එදා සවස 3.50 ට මම උපසම්පදා වුණා. මේ විදිහට බොහොම හොඳින් මගේ උපසම්පදාව සිදුවුණා.” 


- රම්මුතුගල බුද්ධවංස හිමි

Monday, July 26, 2021

සසරෙන් එතෙරට

 


සසරෙන් එතෙරට

පොල්පිටිමූකලානේ

පඤ්ඤාසිරි හිමි


මෙම ලිපියේ තවත් කොටසක් ඉකුත් 02 දා පත්‍රයේ පළවිය


තණ්හාව ප්‍රධාන වශයෙන් කොටස් තුනකට බෙදෙනවා. කාම තණ්හා - පංචකාමයට ඇති කැමැත්ත, භව තණ්හා - භවයේ නැවත ඉපදීමට තිබෙන ආසාව, විභව තණ්හා - නැවත උප්පත්තියක් නැහැ කියන අදහස ඇතිකරගෙන මෙලොව සැප විඳිමින් සිටීමට තියෙන කැමැත්ත. උච්ඡේද දෘෂ්ඨියත් ඒ සමඟ එන තණ්හාව. භව තණ්හාව නිසාත් කෙනෙක් සංසාරයෙන් නිදහස් වෙලා යන්න කැමැති නැහැ. මීට වඩා බලවත් ව උපදින්න කැමැතියි.


මේ ත්‍රිවිධ තණ්හාව හටගන්නවා විඳීම මුල්කරගෙන. විඳීම නිසා ඇලීම නැතිනම් තණ්හාව හටගන්නවා. තණ්හාව මුල් කරගෙන බැඳීමක් ඇතිවෙනවා. උපාදාන වෙනවා. ඒ උපාදානය මුල් කරගෙන භවය සකස් වෙනවා. බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කර වදාළ පටිච්ච සමුප්පාදයේ දී භවය සහ ජාතිය යනුවෙන් වචන දෙකක් පිළිබඳව අපට අසන්නට ලැබෙනවා.


භවය කියනනේ නැවත ඉපදීම. ජාතිය කියන්නෙත් නැවත ඉපදීම. එහෙම වෙන්න බැහැ. මේක කරුණු දෙකක්. භවය යන වචනය බුදුරජාණන් වහන්සේ පැහැදිලි කරනවා. භවය යනු විපාක විඳීම පිණිස කර්ම සකස් වීම. කාම ලෝකයක උප්පත්තිය ලබන්නට කර්ම සකස් වීමම තමයි කාම භවය කියන්නේ. රූප ලෝකයක විපාක විඳීම පිණිස කර්ම සකස්වීමට කියනවා. රූප භවය කියලා. අරූප ලෝකයක විපාක විඳීම පිණිස කර්ම සකස් වීමට කියනවා අරූප භවය කියලා. උපාදාන වුණාම විපාක විඳීම පිණිස කර්ම සකස් වෙනවා. භවයට අනුව තමයි ජාතිය සිදුවන්නේ. ඒ කියන්නේ කාම ලෝකයක ඉපදීමට කර්ම සකස් වෙලා තියෙනකොට උපදින්නේ කාම ලෝකයක. කාම සුගති සහ කාම දුගති කියා දෙකක් තිබෙනවා. කාම සුගති අයිති වෙන්නේ මනුෂ්‍ය ලෝකය සහ දිව්‍ය ලෝක හය. කාම දුගති යනු නිරය, තිරිසන් ලෝකය, ප්‍රේත ලෝකය අසුරකාය. අපි මේ ඉපදිලා තියෙන්නේ කාම සුගතියක. මිශ්‍රඵල දෙන මනුස්ස ලෝකයේ තමන් විසින් සිදුකරන ලද කර්ම රූපවලට අනුව තමයි සැප හෝ දුක ලැබෙන්නේ. භවය මුල් කරගෙන තමයි ජාතිය සිදු වන්නේ. නැතිනම් ඉපදීම. ඉපදුණොත් වයසට යනවා මරණයට පත් වෙනවා.


සෝක කරන්න වෙනවා. වැළපෙන්න සිදුවෙනවා. කායික දුක් ඇති වෙනවා.මානසික දුක් ඇති වෙනවා. සුසුම් හෙළීම්වලට පත්වෙන්න සිදුවෙනවා. ඔය විදිහට තමයි මේ මුළු මහත් දුක් රැසම හටගන්නේ කියලා බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළා. මේකට තමයි පටිච්ච සමුප්පාදය කියලා කියන්නේ.


මේ වගේම තමයි පින්වතුනි, පටිච්ච සමුප්පාද ක්‍රියාවලිය අනික් පැත්තට යනකොට අවිද්‍යාව සහමුලින්ම නැතිවෙලා ගියාම සංස්කාර නිරුද්ධ වෙනවා. සංස්කාර නිරුද්ධ වීමෙන් විඤ්ඤාණය නිරුද්ධ වෙනවා. විඤ්ඤාණය නිරුද්ධ වීමෙන් නාම රූප නිරුද්ධ වෙනවා.


නාම රූප නිරුද්ධ වීමෙන් ආයතන නිරුද්ධ වෙනවා. ආයතනය හය නිරුද්ධ වීමෙන් ස්පර්ශය නිරුද්ධ වෙනවා. ස්පර්ශය නිරුද්ධ වීමෙන් විඳීම නිරුද්ධ වෙනවා. විඳීම නිරුද්ධ වීමෙන් තණ්හාව නිරුද්ධ වෙනවා. තණ්හාව නිරුද්ධ වීමෙන් බැඳීයාම නිරුද්ධ වෙනවා. බැඳීයාම නිරුද්ධ වීමෙන් විපාක පිණිස කර්ම සකස් වීම නිරුද්ධ වෙනවා. විපාක පිණිස කර්ම සකසවීම නිරුද්ධ වීමෙන් ඉපදීම නිරුද්ධ වෙලා ජරා, මරණ, සෝක, වැළපීම්, කායික දුක්, මානසික දුක්, සුසුම් හෙළීම් ආදී සියල්ල නිරුද්ධ වෙලා යනවා. මුළු මහත් දුක් රැසම නිරුද්ධ වෙලා යනවා කියලා බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළා. මේ විග්‍රහය තුළ කියලා දුන්නේ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ දේශනාවට අනුව පටිච්ච සමුප්පාදය ක්‍රියාවලිය පිළිබඳවයි. මෙය ඉතා ගැඹුරු දහමක්. වරක් ආනන්ද හාමුදුරුවෝ දේශනා කළා ‘පටිච්ච සමුප්පාදය තේරුම් ගන්න හරි පහසුයි කියලා’. එවිට බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළා ‘ආනන්දය, එහෙම කියන්න එපා පටිච්ච සමුප්පාදය ඉතා ගැඹුරුයි.’ කියා. යම් කිසි කෙනෙක් පටිච්ච සමුප්පාදය


දකිනවා නම්, එයා ධර්මය දකිනවා කියලා බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළා. ඔබටත් පටිච්ච සමුප්පාදය ධර්මය හොඳින් අවබෝධ කර ගෙන මේ සංසාරයෙන් නිදහස් වීමේ වාසනාව උදාවේවා.


නීවරණ විදර්ශනාවේ විචිකිච්ඡා නීවරණය:

 


නීවරණ විදර්ශනාවේ විචිකිච්ඡා නීවරණය:


යහපත් වාසනාවන්ත ජීවිතයකට...

අම්බලන්ගොඩ, කහව ගල්දූව

ගුණවර්ධන යෝගාශ්‍රමයේ ශ්‍රී කල්‍යාණි යෝගාශ්‍රමයේ

මහා ලේඛකාධිකාරී කම්මට්ඨානාචාර්ය

ත්‍රිපිටකාචාර්ය, ත්‍රිපිටක විශාරද

කහගොල්ලේ සෝමවංශ හිමි


විචිකිච්ඡාව යනු සැකයට නමකි. නි පූර්ව ව මේ පදය සෑදී ඇත. සැකය, සාංකාව යනුවෙන් හඳුන්වයි. බුදුදහමෙන් සැකය ගැන අපේක්ෂා කරන්නේ බුද්ධාදී උතුමන් පිළිබඳව ඇතිවන සැකය යි.


බුද්ධ, ධර්ම, සංඝ ආදී ත්‍රිවිධ රත්නය කෙරෙහි සැක කිරීම , ශික්ෂාවන් කෙරෙහි සැක කිරීම , අතීත ආත්මයන්හි උපත ලැබුවා ද – නැද්ද යනුවෙන් සැක කිරීම, අනාගත ආත්මයන්හි උපත ලබනවාද – නැද්ද යනුවෙන් සැක කිරීම යි, අතීත - අනාගත සංසාරය පිළිබඳ සැක කිරීම , පටිච්චසමුප්පාදය කෙරෙහි සැක කිරීම යනුවෙන් විචිකිච්ඡාව ඇතිවන ක්‍රම අටකි.


එසේනම්, විචිකිච්ඡාව පිළිබඳව හොඳ අවබෝධයකින් සැකය තරණය කිරීමට, සැකය දුරු කිරීමට කටයුතු කළ යුතුයි. යහපත - අයහපත ,හොඳ - නරක තේරුම් ගත යුතු යි. , ධර්මය - අධර්මය පිළිබඳ නුවණින් විමසා බැලිය යුතු යි. එවිට විචිකිච්ඡාව නැතිවී යයි.


ලොවුතුරා බුදුරජාණන් වහන්සේ ගැන නොයෙක් සැක සාංකා සිතන විට එය විචිකිච්ඡාව යි. බුදු කෙනෙක් පහළ වුණා ද? මේ මේ ගුණ තියෙනවා ද? බුද්ධ පූජාවෙන් මෙතරම් අනුසස් ලැබෙනවා ද? යනුවෙන් සැක සිතීම, ධර්ම රත්නයේ ගුණ මෙලෙස ද? ධර්ම රත්නයට පූජා කිරීමෙන්, බණ ඇසීමෙන් මෙතරම් අනුසස් ලැබෙනවා ද? සංඝ රත්නයට වැඳුම් පිදුම් කිරීමෙන්, දාන මාන පූජාවෙන් , ගුණ සිහි කිරීමෙන් පින් සිදු වෙනවා ද? තුනුරුවන් පහළ වුණා ද? යනුවෙන් විවිධාකාර සැක ඇති කර ගන්නවා.


ශීල , සමාධි , ප්‍රඥා ගැන සැක සිතනවා. ශීල - සම්මා වාචා, සම්මා කම්මන්ත, සම්මා ආජීව යනුවෙන් අංග තුන යි. සමාධිය- සම්මා වායාම, සම්මා සති, සම්මා සමාධි යනුවෙන් අංග තුන යි. ප්‍රඥාව- සම්මා දිට්ඨි , සම්මා සංකප්ප යනුවෙන් කරුණු දෙක යි. එවිට ශීල, සමාධි, ප්‍රඥා යනු ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය යි. ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය වැඩෙන සේ ඕනෑම කෙනෙක් පින් දහම් කළොත්, එය උතුම් පුණ්‍ය කර්මයක්. එසේම දාන, ශීල, භාවනා ආදී පින්කම් ද කළ යුතු යි. එය උතුම් පින්කමක්. පින්කමක් සාර්ථක නොවුණොත් ශීල, සමාධි, ප්‍රඥා වැඩෙන සේ පින්කම සිද්ධ වෙලා නැහැ. ඒ නිසා බොහෝ දෙනෙක් උදාර පින්කම් කළත් අනුසස් අඩු වෙන්නේ සිත සර්ව සම්පූර්ණව යෙදී නැති නිස යි. ශීල, සමාධි, ප්‍රඥා ගුණ යෙදී නැහැ. ඒ ගැන සිතා කල්පනාවෙන් සෑම පුණ්‍ය කර්මයක් කෙරෙහිම ශීල, සමාධි, ප්‍රඥා ගුණ වැඩෙන සේ කටයුතු කළ යුතු යි.


අතීත ආත්ම භාවය පිළිබඳ සැක කරනවා. මම උපත ලැබුවා ද? මෙවැනි නම් තිබුණා ද? සසරක් තිබුණා ද? මෙවැනි විවිධ මතිමතාන්තර අදහස් ඇතිකරගෙන සැක සාංකා පහළ කර ගැනීමෙන් සැකය දියුණු වී යනවා. අනාගතයේ මා උපත ලබයි ද? අනාගතයේ මා කුමන ලෝකවල යයි ද? උපත ලබන්නේ නැහැ නේ ද? යනුවෙන් විවිධාකාර සැක කිරීම් විචිකිච්ඡාව නමින් හඳුන්ව යි.


එයම නැවත කල්පනා කරනවා අතීත අනාගත වශයෙන්. එය හඳුන්වන්නේ පූර්වාන්ත – අපරාන්ත යනුවෙනි. මෙලෙස අතීත සංසාරය ගැන , අනාගත සංසාරය ගැන සැක සංකා උපදවාගෙන කටයුතු කිරීමෙන් නීවරණය දියුණු තියුණු වෙයි. පටිච්චසමුප්පාදය ගැන සැක කරනවා. එය සැමටම තේරුම් ගැනීම අපහසු යි. සංසාර චක්‍රය, උපතේ සිට මරණය දක්වා ම , නැවත උපත ලබා මරණය දක්වාමත් , සංසාර සැලැස්ම ඇත්තේ පටිච්චසමුප්පාදය තුළ යි. අවිජ්ජා, සංඛාර, විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සලායතන, ඵස්ස, වේදනා ,තණ්හා, උපාදාන, භව, ජාති, ජරා, මරණ , ශෝක, පරිදේව, දුක්ඛ, දෝමනස්ස, උපායාස යනුවෙන් පටිච්චසමුප්පාදයට අංග දොළහක් තිබෙයි. ඒවා ප්‍රධාන වශයෙන් ඇතුළත්ව ඉතිරි ඒවා ද සම්පූර්ණ වෙයි. පටිච්චසමුප්පාදයට ම අන්තර්ගත කරුණු පිළිබඳව සැක සංකා ඇති කර ගැනීමෙන් විචිකිච්ඡාව උපදිනවා. එනම් භවය දක්වාම කරුණු දොළහක් ද භවයෙන් එහාට ඇති ජාති, ජරා, මරණ , ශෝක, පරිදේව , දුක්ඛ, දෝමනස්ස, උපායාස ආදිය සංසාර ගමනේ දී තමන්ගේ ජීවිතයට ලැබෙන දේ ගැනත් සැක සිතනවා. එසේනම්, පටිච්චසමුප්පාදය ගැන සැක සංකාවන් දුරු කර ගැනීම සඳහා විචිකිච්ඡාව මෙනෙහි කළ යුතු යි. විචිකිච්ඡාවක්..., විචිකිච්ඡාවක්... , විචිකිච්ඡාවක් යනුවෙන් මෙනෙහි කර විචිකිච්ඡාව අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි යනුවෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි.


විචිකිච්ඡාව ප්‍රහාණය කිරීම සඳහා යහපත -අයහපත ,හොඳ– නරක ගැන සිතිය යුතු යි. , ධර්මය - අධර්මය පිළිබඳව නුවණින් බැලිය යුතු යි. එවිට යහපත දියුණු කර අයහපත ඉවත දමයි. ධර්මය දියුණු කර අධර්මය ඉවත දමයි, එවිට විචිකිච්ඡාව ප්‍රහාණය කරගන්නට පුළුවන්. විචිකිච්ඡාව ප්‍රහාණය කිරීම සඳහා තවත් කරුණු හයක් තිබෙයි. එනම්, බහුශ්‍රැතබව (දැන උගත්කම), ප්‍රශ්න කිරීම නොහොත් සාකච්ඡා කිරීම, විනය පිළිබඳව දක්ෂ බව, ශ්‍රද්ධාව බහුල බව, කල්‍යාණ මිත්‍රයන් ආශ්‍රය කිරීම, යහපත් කථා ඇති බව ආදියෙන් විචිකිච්ඡාව ප්‍රහාණය කළ හැකි යි.


ජීවිතය සැපවත්ව, වාසනාවන්ත කර ගැනීමට අවශ්‍ය කරන්නේ විචිකිච්ඡාව ප්‍රහාණය කිරීම යි. තම ජීවිතය සැපවත් කර නිවන් මඟට බැස ගන්නට, අවශ්‍යම දෙයක් ලෙස බුදුරජාණන් වහන්සේ විචිකිච්ඡාව ප්‍රහාණය කිරීම සඳහා උපදෙස් ලබා දුන්නා.


පසුගිය ලිපි පෙළෙහි පංච නීවරණ පිළිබඳව සඳහන් වුණා. කාමච්ඡන්ද, ව්‍යාපාද, ථීනමිද්ධ , උද්දච්ච කුක්කුච්ච , විචිකිච්ඡා ආදී පංච නීවරණ පිළිබඳ බොහොම හොඳින් සිතා, කල්පනා කර ඒවා සිතෙන් බැහැර කළ යුතු යි. එය මෙනෙහි කළ යුතු ආකාරය මෙසේ වෙයි. කාමච්ඡන්දය හෙවත් තණ්හාව මම නොවෙ යි. මගේ නොවෙ යි, මගේ ආත්මය නොවෙ යි. එමනිසා තණ්හාව අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. ව්‍යාපාද නීවරණය හෙවත් තරහව මම නොවෙයි, මගේ නොවෙයි, මගේ ආත්මය නොවෙයි, එමනිසා ව්‍යාපාදය හෙවත් තරහව අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. ථීනමිද්ධ නීවරණය හෙවත් කම්මැළිකම මම නොවෙයි, මගේ නොවෙයි, මගේ ආත්මය නොවෙයි, එමනිසා ථීනමිද්ධ නීවරණය හෙවත් කම්මැළිකම අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. උද්දච්ච කුක්කුච්ච නීවරණය හෙවත් සිතේ විසිරීම-විපිළිසර බව මම නොවෙ යි, මගේ නොවෙයි, මගේ ආත්මය නොවෙයි, උද්දච්ච කුක්කුච්ච නීවරණය හෙවත් සිතේ විසිරීම අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යිි, අනාත්ම යි. විචිකිච්ඡා නීවරණය හෙවත් සැකය මම නොවෙයි, මගේ නොවෙයි, මගේ ආත්මය නොවෙයි, එමනිසා විචිකිච්ඡාව හෙවත් සැකය අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. මේ පංච නීවරණයෝ අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි යනුවෙන් මෙනෙහි කළ යුතු යි. පංච නීවරණයෝ තම ජීවිතයට බලපාන ආකාරය සිහි කල්පනාවෙන්, හොඳ නුවණින් පිරික්සා කර බලමින්, කටයුතු කළ යුතු යි. ඒ අවස්ථාවේ දී තම සිතට දැනෙන යහපත හෝ අයහපත හෝ මනාකොට තේරුම් කරගන්නට පුළුවන්කම තිබිය යුතු යි.


බුදුරජාණන් වහන්සේ ශීල, සමාධි, ප්‍රඥා ගුණ දියුණු කරගන්නට යනුවෙන් උපදෙස් මාලාවක් ලබා දුන්නා. තථාගත බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය තමන් වහන්සේ පමණක් දේශනා කළ ධර්මයක් නොවෙයි. අතීත සියලු බුදුරජාණන් වහන්සේලා ද, අනාගත සියලු බුදුරජාණන් වහන්සේලා ද දේශනා කළා වූ ද, කරන්නා වූ ද උතුම් ධර්මයක් අපේ ගෞතම බුදු පියාණන් වහන්සේ දේශනා කර වදාළා. මේ දහමේ මුල, මැද, අග යහපත්. එකම තැනකවත් අකුරකවත් දෝෂයක් නැහැ. ඒ නිසා නීවරණ පිළිබඳ මනා වැටහීමකින් තමන්ගේ සිතේ පහළවන නීවරණ පහක් බව තේරුම් ගත යුතු යි.


සෝවාන්, සකෘදාගාමී, අර්හත් වෙද්දී නීවරණයන් ක්‍රමයෙන් නැතිවී යයි. කාමච්ඡන්ද නීවරණය ,ව්‍යාපාද නීවරණය අනාගාමී වෙද්දී නැති වී යයි. ථීනමිද්ධ නීවරණය සෝවාන් වෙද්දී නැතිව යයි. උද්දච්ච කුක්කුච්ච නීවරණය අර්හත්වයෙන් නැතිවී යයි. විචිකිච්ඡා නීවරණය සෝවාන් වෙද්දී නැති වී යයි. මාර්ග ඵල අවස්ථාවේ දී නීවරණයන් සම්පූර්ණයෙන් සිතෙන් බැහැරව යයි. පෘතග්ජන අපට බණ භාවනා කටයුතු වලදී පමණක් එය මඳක් යටපත් වෙයි. එලෙස මාර්ග ඵල අවස්ථාවට ඇතුළු වීමට කටයුතු කළ යුතු යි. මේ කරුණු කාරණාවෝ හොඳින් තේරුම් බේරුම් කරගෙන සම්මා සම්බුද්ධ ශාසනයේ දී පමණක් අසන්නට ලැබෙන උත්තරීතර දෙයක් ලෙස බණ , භාවනා කටයුතුවල යෙදී වාසය කිරීම යි. එය අපේ ජීවිත සැපවත් කර ගැනීම සඳහාම පහළ වූ ධර්මයක් සේ සලකාගෙන බුද්ධ රත්නයට, ධර්ම රත්නයට, සංඝ රත්නයට ගෞරවය පුද කර නීවරණ විදර්ශනා භාවනාව ටිකෙන් ටික දියුණුවෙන් සිතේ බල පවත්වන තෘෂ්ණාදී පාපයන් ඉවත් කර, තම ජීවිතය සැපවත් කරගෙන පරලොව සුගතියක සිට ඉක්මන් භවයක දී ම නිවන් පසක් කරගන්නට හේතු වාසනා වේවා!


- ජම්මික ප්‍රබෝධනී වැලිකල


 

බිනර අමාවක පෝය


බිනර අමාවක පෝය ඔක්තෝබර් මස 08 වනදා සඳුදා පූර්ව භාග 11.35 ට ලබයි.09 වනදා අඟහරුවාදා පූර්ව භාග 09.20 දක්වා පෝය පවතී. සිල් සමාදන්වීම ඔක්තෝබර් 08 වනදා සඳුදා ය.


 



Sunday, July 25, 2021

ධම්මානුපස්සනාවේ උද්ධච්ච කුක්කුච්ච නීවරණය

 


ධම්මානුපස්සනාවේ උද්ධච්ච කුක්කුච්ච නීවරණය

නීවරණ තිබෙන තුරු සසර සැනසීමක් නොවේ
අම්බලන්ගොඩ, කහව ගල්දූව
ගුණවර්ධන යෝගාශ්‍රමයේ ශ්‍රී කල්‍යාණි
යෝගාශ්‍රමයේ මහා ලේඛකාධිකාරී කම්මට්ඨානාචාර්ය
ත්‍රිපිටකාචාර්ය, ත්‍රිපිටක විශාරද
කහගොල්ලේ සෝමවංශ හිමි

එක්තරා මිනිසෙක් වනාන්තරයට පිවිස ගවයෙක් මද්දට අසුකරගෙන කණුවක ගැට ගැසුවා. මේ සතා තණකොළ දුන්නට කන්නේ නැහැ. වතුර දුන්නාට බොන්නේ නැහැ. කණුව වටේම කරකැවෙනවා. මේ සතා උත්සාහ කරන්නේ කැළයට දුවන්නම යි. වාසය කරන්නේ වික්ෂිප්ත මනසකින්. කණුව වටේට ම කැරකෙන මේ සතාගේ ගෙල යම් දවසක කණුවටම තද වෙනවා.

මේ මොහොතේ ගව හිමියා පැමිණ ගවයා අතපත ගා හීලෑ කර ගන්නවා. දැන් මේ සතා කනවා, බොනවා. අවශ්‍ය පරිදි ගවයා හීලෑ කරගන්න ගව හිමියාට පුළුවන් වුණා. මේ උපමාවෙන් සඳහන් කරන්නේ අපේ සිතත් වනාන්තරයෙන් අල්ලා ගත් කුළු හරකෙක් වැනි බව යි. කෙසේවත් සිත එක අරමුණක තබාගන්න පුළුවන්කමක් නැහැ. නිබඳව ම සිත අරමුණු ඔස්සේ එහෙ මෙහෙ දුව පැන ඇවිදිනවා. බහුල වූ අරමුණු ඔස්සේ දුව පැන ඇවිදින සිත නිසා සිතේ තැන්පත් කමක් ලබන්න බැහැ. සිතේ තැන්පත් කමක් ගන්නට නම්, දීර්ඝ වේලාවක් එක අරමුණක් මෙනෙහි කළ යුතු යි. සියලු සත්ත්වයෝ සුවපත් වෙත්වා, යන අරමුණ දිගටම විනාඩි දහයක් හෝ පැයක් හමාරක් හෝ මෙනෙහි කරද්දී සිතේ යම් සන්සුන් බවක් ඇතිවෙයි. සද්ධර්මය ශ්‍රවණය, භාවනාව ආදියෙහි සිත පිහිටුවීම නිසා සිතේ තැන්පත් බව ඇති වෙයි. මේ නිසා සිතේ දුවන පනින ස්වභාවය අඩුකර ගන්න පුළුවන්.

එසේනම්, උද්ධච්ච යනු සිතේ ඇතිවෙන නොසන්සුන්කම යි. සිත තැන්පත් නැතිකමට උද්ධච්ච කුක්කුච්ච යනුවෙන් පැහැදිලි කරයි. කුක්කුච්චය යනු කළ වැරැදි හෝ නොකළ යහපත් දේ ගැන සිතා පසුතැවීම යි. එසේනම්, උද්ධච්චය යනු සිතේ තැන්පත් නැතිකම වන අතර කුක්කුච්චය යනු පසුතැවිල්ල යි. නීවරණයේ ස්වභාවය නිබඳව ම මනස එක අරමුණක තබා ගැනීමට අපහසු බව යි. ඇස, කන, නාසය, දිව, සිරුර , සිත යන ආයතන හය කෙරෙහි සිත පිහිටුවමින් එය බාහිර අරමුණු හයක් කරා දිව යයි. එනම්, රූප , ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්පර්ශ, ධම්ම වෙයි. මේ ආයතන දොළහ නිසා සිතේ විසිරීම සිදු වෙයි. තද නින්දට වැටුණු විට පමණක් සිත භවංගයට වැටෙයි. අනෙක් සෑම විටම සිත නොසන්සුන් ව පවති යි.

එසේ නම්, උද්ධච්ච කුක්කුච්ච නීවරණය තම සිතෙන් ප්‍රහාණය කළ යුතු යි. එය තම සිතට වධ දෙන නීවරණයක් ලෙස පෙන්නුම් කරයි. සිතේ විසිරීම, කුකුස ප්‍රහාණය කිරීමට කරුණු හයක් තිබෙයි. 1.බහුශ්‍රැත භාවය 2.සාකච්ඡා කිරීම 3.විනය පිළිබඳ දක්ෂ බව 4. වැඩිහිටියන් ආශ්‍රය කිරීම 5. කල්‍යාණ මිත්‍රයන් ආශ්‍රය කිරීම 6. සුදුසු කතා ඇතිකර ගැනීම යි. මේ කරුණු සිතට ගත්විට සිතේ තිබෙන දුවන පනින ගතිය සහ පසුතැවිල්ල ආදිය යම් ප්‍රමාණයකට සන්සිඳුවා ගන්න පුළුවන්. සිතේ විසිරීම තිබුණොත් සිත යම් තත්ත්වයකට ගෙන එන්නට අපහසු යි. සිතේ තැන්පත් බව ධ්‍යාන තත්ත්වයට සමත් වෙයි. එනම්, ප්‍රථම ධ්‍යානය, දුතීය ධ්‍යානය, තෘතීය ධ්‍යානය , චතුර්ථ ධ්‍යානය, පංචම ධ්‍යානය දක්වා සිත ගෙන එන්නට පුළුවන්.

උද්ධච්ච - කුක්කුච්ච කරුණු දෙක සිතේ හට ගත්විට එය මෙනෙහි කළ යුතු යි. සිත දුවනවා, සිත දුවනවා, සිත වික්ෂිප්ත යි, සිත වික්ෂිප්ත යි. සිත අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි. සිතේ විපිළිසර ගතියක්, පසුතැවිල්ලක්, එය අනිත්‍යය යි, දුක්ඛ යි, අනාත්ම යි යනුවෙන් භාවනාවට ගත යුතු යි. එවිට එම නීවරණය ප්‍රහාණය වී කුසලාරම්මන මතුව, නුවණ හොඳින් දියුණු වී අනිත්‍යතා ලක්ෂණයන් වටහා ගන්නට පුළුවන්.

නිර්වාණයේ දොරටු වසා තිබෙන අතර දෙව්ලොවට , බඹලොවට පිවිසෙන මාවත ද වැසී ඇත. එසේනම්, සිතේ විසිරීම සහ කුකුස භයානකම නීවරණයක්. සිතේ විසිරීමෙන් අවසන් ගමන ගියොත් යහපත් තැනක උපත ලබන්නට බැහැ. උද්ධච්චයෙන්, මෝහයෙන් මරණයට පත්වන අය උපත ලබන්නේ තිරිසන් ලොව යි. පසුතැවිල්ල නිසා කුසල ආරම්මණයකට සිත පිහිටුවන්න බැහැ. මේ නිසා සුගතියකට සිත පිහිටුවන්න බැරිව උපත ලබන්නේ දුර්ගතියක යි.

මේ ගැන හොඳ දැනීමක් ඇතිකරගෙන හොඳින් සද්ධර්මය ශ්‍රවණය , භාවනාව ,ධර්ම සාකච්ඡා ආදිය කළ යුතු යි. සිත සහ සිතිවිලි ගැන හොඳින් දැනගත යුතු යි. එවිට තමන්ගේ සිතේ වික්ෂිප්ත බව සංසිඳුවා ගන්න පුළුවන්. පංච නීවරණයන් කුසල් සිත්වල හටගන්නේ නැහැ. උද්ධච්චය හටගන්නේ මෝහ සිතෙහි ය. සිත් සියල්ල අසූ නවය යි. චෛතසික පනස් දෙක යි. එයින් උද්ධච්චය හටගන්නා සිත , එහි යෙදෙන චෛතසික පිළිබඳ හොඳ දැනීමක් ඇති කරගැනීමෙන්, ධර්මය පිළිබඳ මනා වැටහීමෙන්, උද්ධච්ච කුක්කුච්ච නීවරණය ප්‍රහාණය කර ගන්නට සමත් වෙයි.

උද්ධච්ච කුක්කුච්ච සිත අයහපත් අරමුණක් බව දැන කියාගෙන තම චිත්ත සන්ථානය හැකිතාක් දියුණු තියුණු කර ගැනීම සඳහා උත්සාහ ගත යුතු යි. පොත පත කියවීම ආදී කටයුතුවල නියැළුන විට නීවරණයන් යටපත් කර, අනීවරණ තත්ත්වයට සිත ගෙන එන්නට පුළුවනි. බුදු , පසේ බුදු, මහ රහතන් වහන්සේ පමණක් සිතේ විසිරීම, පසුතැවිල්ල සංසිඳුවාගෙන තමන් වහන්සේලාගේ සිත ඉහළම තත්ත්වයට ගෙන ආවා. එය කිසිවෙකුට වෙනස් කළ නොහැකි යි. වෙනස් වන්නේ පෘතග්ජන වූ අපගේ සිත පමණ යි. ආර්ය උතුමන් වහන්සේලා ස්ථිර භාවයට පත් වුණා. එවැනි උතුමන්ගේ තත්ත්වය වෙනස් කරන්නට පුළුවන් කමක් නැහැ. නියමාකාරව වටහාගෙන කටයුතු කිරීමෙන් තම චිත්ත සන්ථාන දියුණු කරගන්න පුළුවන්කම ලැබී තිබෙනවා.

නීවරණ තිබෙන තුරා සැනසුමක් සොයා ගන්න අපහසු යි. නීවරණයන්ගෙන් සිත ගත දෙකම පහත හෙළයි. කය මන්දෝත්සාහී ගතිය ඇති කරයි. සිත අයහපත් තත්ත්වයට පත් කරයි. මේ ගැන දැනීමකින් ශීල, සමාධි, ප්‍රඥා හොඳින් දියුණු කර ගන්න. සම්මා දිට්ඨි නම් නිවැරැදි ප්‍රඥාව , සම්මා සංකප්ප ආදී නිවැරැදි අදහස්, සම්මා වාචා නිවැරැදි වචන, සම්මා කම්මන්ත නිවැරැදි වැඩ කටයුතු, සම්මා ආජීව නිවැරැදි දිවි පෙවෙත, සම්මා වායාම නිවැරැදි උත්සාහය, සම්මා සති නිවැරැදි සිහිය සම්මා සමාධි නිවැරැදි චිත්ත සමාධිය ආදී කරුණු අට පිළිබඳ මනා දැනීමක් ඇති කරගත් විට සුගතිගාමී විය හැකි යි. සිත පුළුවන්තරම් දියුණු කරගෙන ආර්ය තත්ත්වයට සිත ගෙන යා හැකි යි. මේ ගැන කවුරුත් හොඳ දැනීමකින් , සම්මා සම්බුද්ධ ශාසනය පිළිබඳ ව වැටහීමක් ඇති කරගත්තොත්, නීවරණ සංසිඳුවාගෙන අනීවරණ ලෙස සිත ගෙන එන්නට සමත් වෙයි.

සම්බුද්ධ ශාසනයෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ උතුම් ගුණ දියුණුව යි. ඒ දියුණුව සකස් කරගැනීම ඇත්තේ අනුන් තුළ නොව, තමා තුළම යි. එයට ඡන්ද ඍද්ධි පාදය , චිත්ත ඍද්ධි පාදය, විරිය ඍද්ධි පාදය, වීමංස ඍද්ධි පාදය ආදී සතර ඍද්ධිපාදයන් තිබිය යුතු යි. එවිට සිත ඉදිරියට ගෙන යාම පහසු යි. ඍද්ධි පාද සිතේ පහළ වුණොත් ඒ පින්බර ගමන නවතා දමන්නට කිසිවකුට බැහැ. නිවන් මඟ ගමන් කරන්නන්ට අතුරු බලවේග, මාර්ග බලවේග බොහොම යි. නමුත්, මේවා හොඳින් වටහාගෙන ශීල, සමාධි, ප්‍රඥා ආදී ගුණාංගයන් හොඳින් වර්ධනය කරගෙන නිවන් මඟ උදෙසා ඉදිරියට යාම කාගෙත් පරම යුතුකම විය යුතු යි.

මනුස්ස ජීවිතය සහ බුද්ධ ශාසනය අපට ලැබුණු නිසා එය මනාකොට වටහාගෙන වැඩි වැඩියෙන් පින් දහම් කරගත්විට, අපට මරණින් මතු සුගතිගාමී විය හැකි යි. අපායෙන් නිදහස් විය හැකි යි. මේ ගැන දැනකියාගෙන නීවරණ පිළිබඳ මනා වැටහීමක් කවුරුත් ඇතිකරගෙන සම්මා සම්බුද්ධ ශාසනය පිළිබඳ ව හොඳ අවබෝධයකින් කටයුතු කිරීමට අධිෂ්ඨාන තබා ගෙන නිවන් මඟ පසක් කරගත යුතු යි.

ජම්මික ප්‍රබෝධනී වැලිකල



අවිද්‍යාව හඳුනා ගන්න

 


අවිද්‍යාව හඳුනා ගන්න

පොල්පිටිමූකලානේ පඤ්ඤාසිරි හිමි


ස්පර්ශය පිළිබඳව බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළේ හම ගහපු ගව දෙනක් වගේ කියල. හම ගහපු ගව දෙන වතුරට බැස්සොත් වතුරෙ ඉන්න සත්තු ඇවිල්ලා හානි කරනවා. ගොඩබිමේ හිටියොත් ගොඩබිමේ ඉන්න සත්තු ඇවිල්ලා හානි කරනවා. ගඟක් යටට ගියොත් ගගේ ඉන්න සත්තු ඇවිත් හානි කරනවා. කිසිම තැනක බේරිලා ඉන්න බැහැ.


මෙම ලිපියේ මුල් කොටස පසුගිය සතියේ පළවිය.


සත්ත්වයෙක් සංසාරයේ දිගින් දිගට යාමට හේතුවන මූලික කරුණ වන්නේ අවිද්‍යාවයි. අවිද්‍යාව කියල කියන්නේ කුමක්ද?චතුරාර්ය සත්‍ය නොදැනීමයි. කෙනෙකුට හිතන්න පුළුවන් චතුරාර්ය සත්‍ය නොදැනීම කියන එකෙන් සත්ත්වයෙකුගේ හටගැනීම සිදුවන්නේ කොහොමද? කියලා. චතුරාර්ය සත්‍ය නොදැනීම කියන එක දෙයක ්කියලා සමහරවිට කෙනෙකුට හිතෙන්න පුළුවන්.


එතකොට ඒ චතුරාර්ය සත්‍ය නොදැනීම කියන දෙය මුල්වෙලා සත්ත්වයෙක් සංසාරයේ නැවත නැවත යනවා කියන හැඟීමක් කෙනෙකුට එන්න පුළුවන්. ඒ නිසයි මම මුලින්ම පැහැදිලි කළේ සත්ත්වයා දැනටමත් ඉන්නවා. ඒ සත්ත්වයා දිගින් දිගටම යන්නේ අවිද්‍යාව කරණ කොටගෙනයි. අවිද්‍යාව කියල කියන්නේ කුමක්ද?චතුරාර්ය සත්‍ය නොදැනීමයි. දැනට ඉන්න සත්ත්වයාගේ සිතේ තියෙනවා අවිද්‍යාව කියන කාරණාව. එතකොට අවිද්‍යාව කියන්නේ දුක නම් වූ ආර්ය සත්‍ය දන්නේ නැහැ. දුක ඇතිවීමට හේතුව නම් වූ ආර්ය සත්‍ය දන්නේ නැහැ. දුක නැතිවීම ගැන දන්නේ නැහැ. දුක නැතිවීමේ මාර්ගය ගැන දන්නේ නැහැ. මේ නොදන්නාකමයි අවිද්‍යාව. එහෙමනම් මේ අවිද්‍යාව තියෙන්නේ කාළඟ ද? මේ සංසාරයේ ඉන්න සත්ත්වයන් තුළයි.


අන්න ඒ අවිද්‍යාව මුල් කරගෙන සංස්කාර ඇතිවෙනවා. මොනවගේ සංස්කාරද? අවිද්‍යාත්මක සංස්කාර තමයි හට ගන්නේ. රහතන් වහන්සේ නමකගේ සිතේ තියෙන සංස්කාරයන් ඒවා විද්‍යාත්මකයි. සාමාන්‍ය සත්ත්වයෙක් තුළ තියෙන්නේ අවිද්‍යාත්මක සංස්කාර. සංස්කාර කියන්නේ කුමක්දැයි අපි දැනගත්තාම පහසුයි. සංස්කාර ප්‍රධාන වශයෙන් කොටස් තුනකට බෙදෙනවා. ඒ තමයි කාය සංස්කාර, වචී සංස්කාර, චිත්ත සංස්කාර, කාය සංස්කාර කයත් එක්ක සම්බන්ධ වෙලා තියෙන නිසා ආශ්වාස ප්‍රශ්වාස වලට තමයි කාය සංස්කාර කියලා කියන්නේ.


වචී සංස්කාර කියල කියන්නේ වචනයත් සමඟ සම්බන්ධ වෙලා තියෙන සංස්කාර. ඒවා තමයි විතක්ක, විචාර, අපි යම්කිසි වචනයක් කියන්න හදනකොට විතක්ක නැතිනම් මනසින් කල්පනා කරල තමයි ඒක ඉදිරිපත් කරන්නේ. විතක්ක කරනවා ඒක විචාරය කරනවා.විතක්ක විචාර කියන්නේ එක දිගට පොඩි ළමයි කියවනව වගේ වචන වැලක් කියවීම නෙමෙයි. ඒක විතක්ක කරල විචාර කරල තමයි අපි ප්‍රකාශ කරන්නේ.


ඒක තමයි වචී සංස්කාර. ඊළඟට චිත්ත සංස්කාර කියල කියන්නේ මේ විඳීම හඳුනා ගැනීමයි. වේදනාව හඳුනා ගැනීම වේදනා සංඥා කියල කියනවා. සංස්කාරය කියල කියන්නේ සංස්කාර වන දේට තමයි. සංස්කාරය කියලා කියන්නේ හේතූන් නිසා හටගන්නා දෙයක් සබ්බේ සංඛාරා අනිච්චාති. මේ සියලු සංස්කාර ධර්මයන් අනිත්‍යයි. පටිච්ච සමුප්පාදයේ දී සංස්කාර කියල කියන්නේ කාය සංස්කාර, වචී සංස්කාර, චිත්ත සංස්කාර ඊළඟට වෙනත් සූත්‍රවල දී විග්‍රහ වෙන ආකාරයට පංච උපාදානස්කන්දයේදීත් සංස්කාර කියන කොටස අහුවෙනවා. ඒකෙදී සංස්කාර කියල කියන්නේ චේතනාවලට. රූප සංචේතනා, ශබ්ද සංචේතනා, ගන්ධ සංචේතනා, රස සංචේතනා, පොට්ඨබ්බ සංචේතනා, ධම්ම සංචේතනා මේ චේතනාවලට තමයි එතැන දී සංස්කාර කියල කියන්නේ. මෙතැනදී සංස්කාර කියල කියන්නේ කාය සංස්කාර, වචී සංස්කාර, චිත්ත සංස්කාර, මෙන්න මේ සංස්කාර මුල්වෙලා විඤ්ඤාණය හටගන්නවා.


විඤ්ඤාණය කියල කියන්නේ දැනගැනීම විජානා තිතීකෝ විඤ්ඤාණං. මේ විඤ්ඤාණය මායා කාරයෙක් හැටියටත් පෙන්වා දෙනවා. විඤ්ඤාණයෙන් තමයි අපට විජ්ජාව පෙන්වනවා වගේ එක එක දේවල් පෙන්වන්නේ. විඤ්ඤාණ හයක් තියෙනවා. ඇසේ විඤ්ඤාණය කනේ විඤ්ඤාණය, නාසයේ විඤ්ඤාණය, දිවේ විඤ්ඤාණය, කයේ විඤ්ඤාණය, මනසේ විඤ්ඤාණය, වර්තමාන කාලයේ බොහෝ අය පටලවාගන්න තැනක් තමයි මේ. විද්‍යාත්මකව බලා, විඤ්ඤාණය තියෙන්නේ මොලයේ ද?


විඤ්ඤාණය තියෙන්නේ හදවතේද? විඤ්ඤාණය තියෙන්නේ කොහේද? ඔය වගේ ප්‍රශ්න ගොඩක් ඒ අයට තියෙනවා. මේ වගේ ප්‍රශ්න අශ්‍රැතවත් පෘථග්ජන පුද්ගලයන්ට තමයි එන්නේ. ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයාට ඒ වගේ ප්‍රශ්න එන්නේ නැහැ. ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළ ආකාරයට තමයි කල්පනා කරන්නේ.


බුදුරජාණන් වහන්සේ විඤ්ඤාණ හයක් ඇති බව දේශනා කර තියෙනවා .ඇස– රූපය මුල්වෙලා ඇසේ විඤ්ඤාණය, කන – ශබ්දය මුල්වෙලා කනෙහි විඤ්ඤාණය නාසය – ගඳ සුවඳ මුල්වෙලා නාසයේ විඤ්ඤාණය, දිව – රසය මුල් වෙලා දිවේ විඤ්ඤාණය , කය – පහස මුල්වෙලා, කයේ විඤ්ඤාණය , මනස – අරමුණු මුල්වෙලා මනසේ විඤ්ඤාණය හටගන්නවා. ඒ විඤ්ඤාණය හේතු කරගෙන නාම –රූප ඇතිවෙනවා.


අපේ ජන සමාජයේ ඇතැම් අය විග්‍රහ කරන්නේ නාම රූප විදිහට ගත්තේ රූප, වේදනා. සඤ්ඤා. සංස්කාර, විඤ්ඤාණ කියන පංච උපාදානස්කන්ධය. එය දෙකට බෙදනවා. ඒ කොහොමද? රූප කියන්නේ පඨවි ආපෝ තේජෝ වායෝ කියන සතර මහා ධාතුන්ගේ හටගන්නා එකක්. නාම කියන්නේ වේදනා, සඤ්ඤා,සංස්කාර විඤ්ඤාණ කියලයි ලංකා ජන සමාජය තුළ ඇතැම් අය විග්‍රහ කරන්නේ,


බුදුරජාණන් වහන්සේ ඉතා පැහැදිලිව විභංග සූත්‍රයේ දි මොකක් ද, නාම රූප කියල විස්තර කරනවා. ඕනෑම කෙනෙකුට එය බලන්න පුළුවන්. ඊළඟට මජ්ක්‍ධිම නිකායේ පළවෙනි කොටසේ සම්මා දිට්ඨි සූත්‍රයේ දී උන්වහන්සේ පෙන්වා දෙනවා, නාම රූප කියන්නේ කුමක්ද කියලා. උන්වහන්සේ දේශනා කරන්නේ නාම කියල කියන්නේ වේදනා, සඤ්ඤා, චේතනා පස්ස මනසිකාර, රූප කියන්නේ පඨවි. ආපෝ, තේජෝ, වායෝ කියන සතර මහා ධාතුන්. ඒ සතර මහා ධාතුන්ගෙන් හටගන්නා දේවල්. එහෙනම් ඒක තමයි නාම – රූප කියලා කියන්නේ. බුදුරදුන්ගේ බුද්ධ වචනය හරියටම පැහැදිලි කරල තියෙනවා,නාම යනු වේදනා ,සඤ්ඤා,චේතනා ඵස්ස, මනසිකාරය,රූප යනු පඨවි, ආපෝ, තේජෝ.වායෝ යන සතර මහා ධාතුන් සහ සතර මහා ධාතුන්ගෙන් හටගන්නා දේවල්. නාම රූප මුල්වෙලා ආයතන හයක් හටගන්නවා. ඒ තමයි ඇස, කන, නාසය ,දිව, කය. මනස. මේ ආයතන හය ඇතිවුණාම අපට සම්බන්ධ වෙනවා, ස්පර්ශය. ඇස තියෙනකොට, රූප තියෙනකොට, ඇසේ විඤ්ඤාණය තියෙන කොට මේ තුන එකට එකතු වෙනවා. ‘තින්නං සංඝති ඵස්සෝ’ කියනවා. එතකොට අපිට ඇසත් රූපත්, ඇසේ, විඤ්ඤාණයත් එකට එකතු වුණාම ඇස ස්පර්ශ වෙනවා. කන ශබ්ද විඤ්ඤාණය එකතු වුණාම කනේ ස්පර්ශය ඇතිවෙනවා. නාසය, ගඳ සුවඳ විඤ්ඤාණය එකතු වුණාම නාසයේ ස්පර්ශය, දිව රසයයි විඤ්ඤාණයයි එකතු වුණාම දිවේ ස්පර්ශය .කයයි පහසයි විඤ්ඤාණයයි එකතුවුණාම කයේ ස්පර්ශය ඇතිවෙනවා. මනස අරමුණයි විඤ්ඤාණයයි එකතු වුණාම මනසේ ස්පර්ශය. අප සාමාන්‍ය ජන ජීවිතයේ දී හිතාගෙන ඉන්නේ කය තමයි ස්පර්ශ වෙන්නේ කියල. නමුත් කය විතරක් නොවේ, ඇසත් ස්පර්ශ වෙනවා. කනත් ස්පර්ශ වෙනවා. නාසයත් ස්පර්ශ වෙනවා. දිවත් ස්පර්ශ වෙනවා. මනසත් ස්පර්ශ වෙනවා.


මේ ආයතන හය ම ස්පර්ශ වෙනවා. ආයතන තියෙන කොට ස්පර්ශය ඇතිවෙනවා. ස්පර්ශය පිළිබඳව බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළේ හම ගහපු ගව දෙනක් වගේ කියල. හම ගහපු ගව දෙන වතුරට බැස්සොත් වතුරෙ ඉන්න සත්තු ඇවිල්ලා හානි කරනවා. ගොඩබිමේ හිටියොත් ගොඩබිමේ ඉන්න සත්තු ඇවිල්ලා හානි කරනවා. ගඟක් යටට ගියොත් ගෙඟ් ඉන්න සත්තු ඇවිත් හානි කරනවා. කිසිම තැනක බේරිලා ඉන්න බැහැ. ඇස, කන, නාස, දිව , මනස තියෙනවා නම්, ස්පර්ශය සිද්ධ වෙනවා. සම ගැසූ ගව දෙන වගේ හැමතිස්සේ ම අපට පීඩා විඳගෙන තමයි ඉන්න සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ. ස්පර්ශය තියෙනවා නම්, විඳීම ඇතිවෙනවා. ඇස, රූප, ඇසේ විඤ්ඤාණය තියෙනවා නම් ඒ තුනේ එකතුවෙන් ඇතිවෙනවා ස්පර්ශය. එය සැප වේදනාවක් වෙනවිට අපට ඇතිවෙනවා සැප විඳීමක්. ඒ සැප විඳීමක් නැතිනම් අපට හටගන්නේ දුක් විඳීමක්. සමහර වෙලාවට අපට හටගන්නේ උපේක්ෂා විඳීමක්. සැප විඳීමක් මුල් වෙනකොට අපි ඒකට ඇලෙනවා. විඳීම හටගන්නවා. ඒ විඳීම මුල්කරගෙන තණ්හාව හටගන්නවා. තණ්හාව කියන්නේ ඇලී යන ස්වභාවය.

Saturday, July 24, 2021

විභඩ්ග සූත්‍රය


විභඩ්ග සූත්‍රය

2

මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් සමයෙක්හි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ, අනේපිඬුසිටාණන් විසින් කරවන ලද ජේතවනාරාමයෙහි වාසය කරන සේක. එහිදී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මහණෙනියි කියා භික්ෂූන් ඇමතූහ. ස්වාමීනි කියා ඒ භික්ෂූහු භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උත්තර දුන්හ. (එවිට) භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය වදාළසේක.

“මහණෙනි පටිච්චසමුප්පාදය දේශනා කරන්නෙමි. බෙදා දක්වන්නෙමි. එය මනාකොට අසව්. මෙනෙහි කරව්. කියන්නෙමියි’. “එසේය ස්වාමීනි”යි කියා ඒ භික්ෂූහු භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පිළිතුරු දුන්හ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය දේශනාකළ සේක.

“මහණෙනි, පටිච්චසමුප්පාදය නම් කවරේද? මහණෙනි, අවිද්‍යාව නිසා සංස්කාරයෝද, සංස්කාර නිසා විඤ්ඤාණයද, විඤ්ඤාණය නිසා නාමරූපද, නාමරූප නිසා සළායතනද, සළායතන නිසා ස්පර්ශයද, ස්පර්ශය නිසා වේදනාවද, වේදනාව නිසා තෘෂ්ණාවද, තෘෂ්ණාව නිසා උපාදානයද, උපාදානය නිසා භවයද, භවය නිසා ජාතිය (උප්පත්තිය) ද, ජාතිය නිසා ජරා, මරණ, ශෝක, පරිදේව, දුක්, දොම්නස් සහ උපායාසයද ඇති වෙත්. මෙසේ මේ සියලු (එකම) දුක් ගොඩ ඇතිවීම වෙයි.

“මහණෙනි, ජරාව සහ මරණය නම් කවරේද? ඒ ඒ සත්ව නිකායයෙහිවූ ඒ ඒ සත්වයන්ගේ යම් ජරාවක්, දිරායාමක්, දත් වැටීමක්, කෙස් සුදුවීමක්, ඇඟ රැලිවැටීමක්, ආයුෂයාගේ ගෙවීයාමක්, ඉන්ද්‍රියයන්ගේ මේරීමක් වේද, මෙය ජරාවයයි කියනු ලැබේ මහණෙනි, මරණය නම් කවරක්ද? ඒ ඒ සත්වනිකායෙන් ඒ ඒ සත්වයන්ගේ යම් චුතවීමක්, පහවීයාමක්, බිඳීමක්, අතුරුදන් වීමක්, මෘත්‍යුසංඛ්‍යාත මරණයක්, කාලක්‍රියාවක්, ස්කන්ධයන්ගේ බිඳීමක්, මෘත ශරීර අත්හැරදැමීමක් වේද, මෙය මරණයයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; මෙසේ ඒ දිරීමද, මේ මැරීමද ජරා මරණයයි කියනු ලැබේ. මහණෙනි; ජාතිය (ඉපදීම) නම් කවරේද? ඒ ඒ සත්ව නිකායෙහි ඒ ඒ සත්වයන්ගේ යම් ඇතිවීමක්, හට ගැනීමක්, බැස ගැනීමක්, ඉපදීමක්, සත්වයන්ගේ ඇතිවීමක්, ස්කන්ධයන්ගේ පහළවීමක්, ආයතනයන්ගේ ලැබීමක් වේද මහණෙනි, මෙය ජාතියයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි, භවය නම් කවරේද? මහණෙනි, කාමභවය, රූපභවය සහ අරූප භවයයි මේ භවයෝ තිදෙනෙකි. මහණෙනි, මෙය භවයයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; උපාදානය නම් කවරෙක්ද? මහණෙනි, කාමූපාදානය, දිට්ඨුපාදානය, සීලබ්බතූපාදානය සහ අත්තවාදූපාදානයයි මේ උපාදානයෝ සිව්දෙනෙකි. මහණෙනි, මෙය උපාදානයයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි, තණ්හාව නම් කවරේද? මහණෙනි, රූප තණ්හාව, සද්ද තණ්හාව, ගන්ධ තණ්හාව, රස තණ්හාව ඵොට්ඨබ්බ (ස්පර්ශ) තණ්හාව සහ ධර්ම තණ්හාවයයි මේ තණ්හා සමූහයන් සය දෙනෙකි. මහණෙනි; මෙය තණ්හාව යයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; වේදනාව නම් කවරේද? මහණෙනි; චක්ඛුස්පර්ශයෙන් ඇතිවන වේදනාව, ශ්‍රොතස්පර්ශයෙන් ඇතිවන වේදනාව, ඝ්‍රාණස්පර්ශයෙන් ඇතිවන වේදනාව ජීව්හාස්පර්ශයෙන් ඇතිවන වේදනාව, කායස්පර්ශයෙන් ඇතිවන වේදනාව සහ මනස්පර්ශයෙන් ඇතිවන වේදනාව යයි මේ වේදනා සමූහයන් සයදෙනෙකි. මහණෙනි; මෙය වේදනාවයයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; ස්පර්ශය නම් කවරේද? මහණෙනි; චක්ඛුස්පර්ශය, ශ්‍රොතස්පර්ශය, ඝ්‍රාණස්පර්ශය, ජිව්හාස්පර්ශය, කායස්පර්ශය සහ මනස්පර්ශයයි මේ ස්පර්ශ සමූහයෝ සදෙනෙකි. මහණෙනි, මෙය ස්පර්ශයයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; සළායතන නම් කවරේද? චක්ඛායතනය, සොතායතනය, ඝානායතනය, ජිව්හායතනය, කායායතනය සහ මනායතනයයි. මහණෙනි; මෙය සළායතනයයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; නාමය සහ රූපය නම් කවරක්ද? වේදනාව, සංඥාව, චේතනාව, ස්පර්ශය සහ මනසිකාරය යන මෙය නාමයයි කියනු ලැබේ. සතර මහා භූතයින් සහ සතර මහාභූත සමූහය නිසා පවත්නා රූපය යන මෙය රූපයයි කියනු ලැබේ. මහණෙනි; මෙසේ ඒ නාමයද මේ රූපයද නාම රූපයයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; විඤ්ඤාණය නම් කවරක්ද? මහණෙනි; චක්ඛු විඤ්ඤාණය, සොතවිඤ්ඤාණය, ඝානවිඤ්ඤාණය, ජිව්හා විඤ්ඤාණය, කාය විඤ්ඤාණය සහ මනො විඤ්ඤාණයයි මේ විඤ්ඤාණ සමූහයෝ සදෙනෙකි. මහණෙනි, මෙය විඤ්ඤාණ යයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි, සංඛාර නම් කවරීද? මහණෙනි, කාය සංඛාරය, වචීසංඛාරය සහ චිත්තසංඛාර යයි මේ සංඛාර තිදෙනෙකි. මහණෙනි; මොවුහු සංඛාරයෝ යයි කියනු ලැබෙත්.

“මහණෙනි; අවිජ්ජාව නම් කවරීද? මහණෙනි, යම් දුක නොදැනීමක්, දුකට හේතුව නොදැනීමක්, දුක නැති කිරීම නොදැනීමක්, දුක් නැති කිරීමේ මාර්ගය නොදැනීමක් වේද, මහණෙනි; මෙය අවිජ්ජාව යයි කියනු ලැබේ.

“මහණෙනි; මෙසේ වනාහි අවිද්‍යාව නිසා සංස්කාරයෝද, සංස්කාරයන් නිසා විඤ්ඤාණයද, විඤ්ඤාණය නිසා නාම රූපද, නාම රූප නිසා සළායතනද, සළායතන නිසා ස්පර්ශයද, ස්පර්ශය නිසා වේදනාවද, වේදනාව නිසා තණ්හාවද, තණ්හාව නිසා උපාදානයද, උපාදනය නිසා භවයද, භවය නිසා ජාතිය (ඉපදීම) ද, ජාතිය (ඉපදීම) නිසා ජරා, මරණ, ශෝක, පරිදේව, දුක්, දොම්නස් සහ උපායාසයෝද ඇති වෙත්. මෙසේ මේ සියලු (එකම) දුක් ගොඩ ඇතිවේ.

“අවිද්‍යාව මුළුමනින් නැතිවීමෙන් සංස්කාරයන්ගේ නැතිවීම වෙයි. සංස්කාර නැතිවීමෙන් විඤ්ඤාණය නැති වෙයි. විඤ්ඤාණය නැතිවීමෙන් නාම රූප නැති වෙයි. නාම රූප නැතිවීමෙන් සළායතන නැති වෙයි. සළායතන නැතිවීමෙන් ස්පර්ශය නැතිවෙයි. ස්පර්ශය නැතිවීමෙන් වේදනාව නැතිවෙයි. වේදනාව නැතිවීමෙන් තණ්හාව නැති වෙයි. තණ්හාව නැතිවීමෙන් උපාදානය නැතිවෙයි. උපාදානය නැතිවීමෙන් ජාතිය (ඉපදීම) නැතිවෙයි. ජාතිය නැතිවීමෙන් ජරා, මරණ, ශෝක, පරිදේව, දුක්, දොම්නස් සහ උපායාසයෝ නැති වෙත්. මෙසේ මේ සියලු (එකම) දුක් ගොඩ නැති වීම වේ.


පහාරාද සූත්‍රය

බුදුසමිදාණෝ පහාරාද අසුරයන් ගේ් පැමිණීම පිළිබඳ සතුට ප්‍රකාශ කරමින් පසෙක සිටි අසූරේන්ද්‍ර සම¼ග තමන් වහන්සේගේ එක් දේශනා ශෛලියක් වූ ප්‍රශ්නෝත්තර...